Schema
Datum van naar vertrek aankomst tot.tijd pauzes looptijd aant.km
< 24 oktober > < 25 oktober > < 26 oktober > < 27 oktober > < 28 oktober >
< 29 oktober > < 30 oktober > < 31 oktober > < 1 november > < 2 november >
Inleiding:
We wilden nog een paar stukken van onze Spaanse kustwandeling (de GR92) dichten. Dat betrof een stuk bij Castellon (ongeveer 60km) en enkele stukken tussen El Campello en Calpe (tezamen ongeveer 50km). Twee kleinere stukken bij Santa Pola en El Saler vonden we minder belangrijk. In de praktijk zijn we daaraan ook niet toegekomen.
Nu had ik, na onze ervaringen aan de zuidkant van het Franse Centraal-Massief, ontdekt dat er in Catalunya tussen Olot en Sant Feliu-de-Guíxols ook een spoorbaan in een fietspad was omgezet. En om onze reis wat extra body te geven, kozen we er dan ook voor die tocht aan onze plannen vast te knopen. Maar ja, hoe kom je in Olot (of daarvandaan)?
Om logistieke redenen kwam het er uiteindelijk op neer dat we 'op eigen gelegenheid' (zelfbedachte route dus) van Llança naar Olot liepen en daarna naar Sant Feliu-de-Guíxols. Vervolgens hebben we de twee andere stukken in de reeds eerder genoemde volgorde gedaan. In de praktijk bleken we tussen Llança en St.Guíxols stukken van de GR92, de GR2, de GR1 en GR83 èn het Compostella-pad te hebben gekozen.
De stukken lagen wel ruim 650km uiteen. We hebben dan ook uitgebreid van het Spaanse openbaar vervoer gebruik gemaakt. En dat is niet vervelend.
We hebben dit keer (voor het eerst) geen gebruik gemaakt van papieren kaarten. Met twee smartfoons (en een tablet) voelden we ons voldoende gewapend tegen een eventueel vastlopen van de digitale kaartprogramma's. (In de praktijk waren de problemen minder dan eerder dit jaar in Frankrijk door een update van het offline bruikbare Maps(.with).Me. Zonder dit programma zouden m.n. de tochten tussen Llança en Olot en die bij Castellon en El Campello niet te maken zijn geweest.
(De andere programma's [Osmand en Google-Maps] heb ik alleen ter voorbereiding gebruikt. Handig bij het gebruik van GoogleMaps was dat alle Spaanse hotels en hostals gratis wifi verstrekken.)
Vrijdag, 24 oktober: naar Girona
Het vliegtuig naar Girona ging over het meer van Geneve. De routes over Thonons èn die over St.Gingolph waren goed te zien en daarna de besneeuwde Alpen. Het was dan ook bijna onvermijdelijk dat we terugdachten aan de GR5 en onze ontmoetingen met Stephanie en Wim. Diezelfde avond kregen we een mailtje van hen: of en wat we nu aan het uitspoken waren. Dìt dus en dat meldden we.
Nadat wij op Girona-airport waren geland, namen we de bus naar het station om vandaaruit naar ons eerder geboekt hotel te lopen.
Na het inrichten maakten we een uitgebreide wandeling van 5km en stelden vast dat de stad enkele prachtige gebouwen had (kathedraal ...
... en basiliek) en dat we er om die reden later nog nader van zouden gaan genieten. Ook liepen we vast in een volksfeest waarvan we de achtergronden niet hebben weten te ontdekken.
Zaterdag, 25 oktober: Llança – Perlada (H**de La Font Peralada, 18,9 km)
Al voor zevenen namen we een vroege trein naar Llança, vanwaar we rond kwart over negen onze eerste loopdag startten.
We hadden nog maar enkele meters gedaan toen we ontdekten dat we (overigens niet lang) op de GR11 liepen.
Het ging om een parallelwegje tussen de N-320 en de Ribera de Llanca, weinig meer dan een simpele barranco. In die eerste honderden meters wist mijn smartfoon twee keer vast te lopen. Ook verrukkelijk vooruitzicht als je weet dat je geen andere kaarten hebt dan de digitale.
Al gauw verlieten we GR11 en moesten we het verder met de markering van een lokaal pad doen. Op essentiële momenten meldde deze dat we op weg waren naar La Valleta, inderdaad ons eerste doel. Het was een mooi pad, terwijl we achter ons Llança steeds verder naar de horizon zagen schuiven.
Ondertussen zagen we van tijd tot tijd ook de groen-rode markering van het Catalaans Pad dat we vorig voorjaar waren tegen gekomen. De brem stond prachtig te bloeien. Ook de volgende dagen zagen we dat regelmatig. We draaiden steeds verder van de grote weg af ...
... en kwamen daarbij voor een supersteile helling te staan met losse kiezels, niet gemakkelijk.
Jacomine is rechts naast die telefoonpaal zichtbaar
Het hoogteprofiel van Google-Earth geeft momenteel aan dat de stijging plaatselijk meer dan 21% was, maar eenmaal boven zonk de moed ons pas echt in de schoenen; ik kan mij niet herinneren dat we ooit eerder een afdaling met een percentage van 26% hebben hoeven doen. Een goed begin is het halve werk, maar dat was niet het commentaar van Jacomine op dit geweld.
Na zo'n 5 km, rond 10:00h waren we in La Valleta, waar we toe waren aan een versnapering en waar dat zowaar mogelijk was. Vervolgens koersten we op Garriguella aan. Eerst een stuk langs de rustig stijgende weg (max.10%) en juist toen Jacomine meldde dat dit niet helemaal haar bedoeling was, kon ik melden dat we rechtsaf dat paadje daar in gingen. Het landschap werd hierbij weer iets ruiger en fraaier.
Het pad ging dan ook weer steil omhoog, waarbij 20% werd gehaald. Maar aan het eind van deze klim hadden we het hoogste punt van deze dag bereikt (190m). Hierna ging het rustig dalend naar 50m. Binnen twee uur hadden we Garriguella bereikt ...
Pal vòòr Garriguella
... en ontdekten daar voor het eerst een 'itinerario saludable' (Catalaans voor een 'gezonde route'). Deze bleken in diverse dorpjes voor te komen, met (volgens mij) als voornaamste doel enkele fraaie bijzonderheden van het plaatsje te kunnen bekijken.
We kwamen hier op de C-252 die geleidelijkaan steeg, waardoor we een uurtje later een fraaie terugblik op het dorpje hadden en een rustpauze namen.
Tegen tweeën liepen we ons doel voor vandaag binnen: Peralada en vroegen de weg naar ons hotel. Er gebeurde iets vreemds: de een na de ander bedankte voor de eer, of omdat ze er niet woonden (maar, zoals we vaststelden, wel werkten), de ander omdat hij er alleen maar op vakantie was. Maar de aanhouder wint en tenslotte werden we doorverwezen naar een jonge dame die het aandurfde voor ons een plattegrondje uit te tekenen. Dat bestond in feite uit drie van de vier zijden van een vierkant, waarbij we dan ook nog een stukje moesten teruglopen. Toen ik vroeg waarom het zo ingewikkeld moest, zei ze dat dit de eenvoudigste weg was …. anders zou je maar verdwalen. Dat hebben we nooit begrepen: doorlopen tot de OdT en daar, zonder je aan de kronkels te storen, even naar rechts.
Enfin, we vonden het hotel zonder enige moeite (en zonder dat er onderweg enige aanwijzing naar was). Het zag er van buiten niet zo geweldig uit, maar, net als ooit in Montblanc, dàt was alleen de buitenkant maar.
Het leek bijna middeleeuws, maar dan wel met wifi. We kregen een fraaie kamer boven een prachtige binnenplaats.
Na een zwerftocht door en rond het dorp ...
... gingen we naar het restaurantje waar men ons de weg had gewezen en aten daar ons menú del dia.
We hadden de 18,9km in 3¾ uur gelopen. Hierbij hadden we in het totaal 270m geklommen en 303m gedaald.
Daarbij zat (vooral in het begin) dus wat klimwerk, waar de stokken van nut zouden zijn geweest. Een wat rustiger eerste dag zou geen luxe zijn geweest.
Zondag, 26 oktober: Peralada – Torremirona (H****R Torremirona, 20,5)
Of het vandaag even dol zou gaan worden. Natuurlijk niet; inderdaad zouden we het eerste deel van de dag niet boven de 50m hoogte komen, pas daarna zouden we gelijkmatig tot bijna 150m omhooggaan.
Tien voor negen vertrokken we, na een goed ontbijt, liepen Peralada uit en gingen via de C-252 op weg naar Vilabertran. Het was een typische zondagochtend: praktisch geen gemotoriseerd verkeer op de weg en relatief veel fietsers. Deze weg bleek al spoedig deel uit te maken van de St.Jacobsroute (naar Compostella).
Deze route-variant liep via Fiqueres en Girona naar Vic en Montserrat.
Nog voor twaalf uur waren we in Figueres, waar we bij het station een colaatje dronken en om half één draaiden we iets vòòr Sta. Llogala d'Alguëna naar het westen, om via een viaductje de ons welbekende AP-7 (de Autopista Mediterranea, die langs de hele oostkant van Spanje om onze route heen slingert) over te steken. We waren nog een kleine drie kilometer van Borrassà verwijderd.
Even voor half twee verliet de St.Jacobsroute ons, om de snelste weg naar Girona te kiezen; wij liepen Borrassà in.
Ik had het idee om van hieruit over Ordis te gaan om zo de, naar ik meende, drukke GIV-5128 grotendeels te kunnen ontlopen. Maar toen bleek dat deze weg niet druk was en er ook nog eens een pad bij wijze van ventweg langs slingerde, was de keuze snel gemaakt: we lieten Ordis links liggen en gingen direct af op de N-260, waar we rond drie uur aankwamen ...
Nog langs de GIV-5128, enkele tientallen meters vòòr de
N-260
... en waaraan ons doel Torremirona lag.
Dit was eigenlijk niet meer dan de naam van een Golf-en-Spa-hotel, ...
... hoewel er op de kaart een plaatsje weergegeven staat. Liever had ik in het nabijliggend plaatsje Navata overnacht, maar alle hotelvermeldingen daar hadden iets merkwaardigs. We kozen daarom voor het sjieke (en dure) Torremirona.
Rond half vier hadden we ons geïnstalleerd en dronken we een biertje....
... op het terras, boven onze gelijkvloerse kamer
Wat later onderzochten we hoe we de volgende dag het hotelcomplex via de 'achteruitgang' konden verlaten, een paadje naar een soort karrenspoor ...
... om op die manier de volgende dag zo min mogelijk van de N-260 te hoeven lopen.
Deze dag waren we goed geweest voor 20,5km, met als totale looptijd iets meer dan 3¾ uur.
Maandag, 27 oktober: Torremirona – Besalú (Hotel 3 Arcs, 24,3km)
Hoe zwaar de route vandaag zou zijn kon ik aan de hand van de kaartjes niet vaststellen. Wel was het zo dat we grotendeels over asfaltweggetjes zouden gaan en deels over de GR2. Ach, veel zwaarder dan eergister lag ook niet voor de hand.
Voor kwart voor negen waren we onderweg. Onvermijdelijk was, na het 'achterom-paadje' toch zo'n 2½km langs de grote weg. Maar daarna sloegen we af naar het NW, in de richting van S.Martì.
Het zou deze dag droog blijven, maar dat wisten we op dit moment nog niet
Maps.me had gemeld dat we na enkele kilometers de al eerder genoemde GR2 tegemoet zouden komen. Het plan was om vandaaruit (gezamenlijk met die route) naar het westen, naar Beuda te lopen. Tien voor elf bereikten we dat punt en begon er een prachtig pad.
We waren inmiddels wel van 150 tot 300m geklommen. Het paadje gaf een deel van deze hoogte weer weg: we daalden 100m met af en toe een helling van 15%. Daarna ging het weer omhoog tot boven 350m, soms onder een hoek van 20%.
Vervelend was dat ik op gegeven moment een merkje van de GR miste en we, toen ik mij dat realiseerde, iets terug moesten. Met behulp van Maps.Me en de smartfoon-GPS was het niet moeilijk om vast te stellen hoeveel meter we te ver waren gelopen: Op een boomstam, achter een stel overhangende bladeren stond een merkje dat meldde dat je hier een stukje door een parallel aan het pad lopende beek moest. (Daar klinkt overigens lastiger dan het was.) Er werd hier goed gemarkeerd.
Dit pad kwam rond twaalf uur uit op een wegje dat voorspeld was door Maps.me.
(Kijk, de onderstaande reclame zal ik op een of andere manier nog in 'het Materiaal' opnemen. Op mijn smartfoon is het bos waar we doorheen trekken te zien , evenals het zojuist genoemde wegje èn het pad waar ik op 't moment sta [bij de blauwe pijl]. Ondertussen wordt ook aangegeven waar [en hoe] de GR2 loopt.)
Het stijgen ging daarna nog even door: we bereikten hier ons hoogste punt: ruim 400m.
Een half uur later (na ruim 17km) passeerden we een kloostercomplex waarop we de begrijpelijke tekst “nisi Dominus aedificaverit domum in vanum laboraverunt qui aedificant eam” (Ps.126/127, vs.1) aantroffen.
(vert. 1967: Wanneer de Heer het huis niet bouwt, is, alle metselwerk ten spijt, de opbouw niets dan ijdelheid.)
Even daarna namen, ter overdenking, een rustpauze.
Iets na kwart voor twee passeerden we Beuda (op 330m) ...
... en verloren daarna snel hoogte; om om half drie via een prachtige loopbrug de N-260 over te steken.
Al snel liepen we door Besalú (op 140m), op zoek naar het hotel. We hadden dat, evenals die van de vorige overnachtingen, geboekt.
De jonge dame die het dreef, deed zo goed als in haar eentje en dat deed ze goed. "Tres Arcs" was een eenvoudig hotel ...
... dat niet kon wedijveren met het veel sjiekere 'Comte Tallaferro' maar we hebben er uitstekende herinneringen aan.
Dat zelfde geldt voor het plaatsje zelf: middeleeuwse huizen, een fraaie kerk, ...
... mooie wallen en allerlei poortjes maar vooral een schitterende brug.
We hebben er met veel plezier door de straatjes gedwaald.
Los van deze 2¾km hebben we 'op de route' 24,3km gelopen, gedurende 4¾ uur (exclusief rust).
Dinsdag, 28 oktober: Besalú – Olot (H***-Bar L'Estació, 24,3km)
We bleken niet de enige gasten in het hotel. Toen we aanschoven voor het ontbijt zaten daar al drie Duitse fietsers te eten. Nadat ik hulp aanbood bij het fotograferen van hun gezamenlijke maaltijd, raakten we in gesprek. Daarna, tien over half negen ging ieder zijns weegs.
Onze route liep in westelijke richting, eerst door landelijke dreven. We hadden weer GR2-markering.
Na 1200m bleek dat de GPS alleen de tijd registreerde en heb ik de oude, de reserve ingeschakeld. Later bleek dat ik 'gewoon' op het verkeerde knopje had gedrukt.
Vòòr half tien
Rond half tien kwamen we bij de grote weg (N-260), ....
Op onze eigen brug (boven in de verte te zien)
... maar we hoefden daar niet op te lopen; er was een breed meanderende ventweg die ooit wel eens als de directe verbinding tussen Besalú en de volgende plaatsjes was gebruikt, maar nu praktisch voor ons gereserveerd leek. Voor alle zekerheid had ook nog iemand markering in de vorm van steenmannetjes aangebracht (m.a.w.: we liepen nog steeds op de GR2).
Tegen tienen waren we toe aan een drankje. Ook daar was op gerekend: we liepen in Argelaguer m.o.m. tegen een tentje aan. Tussen half elf en elf liepen we toch wel erg dicht langs de N-260 en na een korte onderbreking bij St.Jaume de Llerca zette zich dat nog een tijdje voort.
Bij St.Jaume (met Catalaanse vlag)
Na een korte rust bij een enorme rotonde ging onze weg verder naar het westen en liep de N-260 naar het ZW, om daar al gauw een tunnel in te duiken.
Maar wij liepen op "onze" 'vent'weg het Parc Natural Zona Volcànica de la Garrotxa binnen.
Dat lijkt iets heel bijzonders, maar wat ons betreft was het fraaier om het eerstvolgende plaatsje dan om de vulkanen: we draaiden al lopend om Castellfollit de la Roca heen dat zich manmoedig op de rotswand staande wist te houden.
Het volgende plaatsje: St.Joan les Fonts
Bij het passeren van La Canya, waar we wat dronken, kwamen we op de GR83, de voor Catalanen belangrijke route naar de Canigó (Canigou) en nog wat later kwamen we de eerste bordjes van de Ruta del Carrilet (de spoorbaan/fietsroute) tegen. We waren ondertussen weer wat omhooggegaan.
Dit wegje werd een nauwelijks gedocumenteerde pad naar Olot
Kwart voor drie liepen we in de bovenstad van Olot, ...
... langs het hostal Sant Bernat. Jacomine vond het wat doods aan doen en daarbij lag het naar haar idee wel ver uit het centrum. Of ik niet iets anders in de aanbieding had...
Ik dacht aan Hotel Borrell, een kleine kilometer verder, maar eenmaal aangekomen bleek dat vol te zijn: “Lastima”.
Op weg naar mijn derde keuze, een kilometer verder en ver uit het centrum, kwamen we Hotel l'Estació tegen.
De naam leek geen toeval en omdat dit even ver van het centrum lag als Sant Bernat was er alle reden om ervoor te kiezen, op de prijs na dan misschien. Deze was met z'n € 85 (logies alleen) relatief hoog en ook voor het ontbijt (à € 12,50) kon je beter bij een Golf&Spa-hotel terecht; maar ja, zoveel keuze hadden we inmiddels nu ook weer niet en het werd ook al weer wat later. Het zag er vanbuiten leuk uit, maar binnen was het een kale en ongezellige (maar nette en schone) boel.
Na het inklaren hebben we de bordjes naar het begin van het spoorbaantje in Olot gevolgd in de hoop dat te vinden.
Uiteindelijk bleek ons dit niet te lukken. (Het zou zich onder het huidige busstation bevinden.)
In het dorp hebben we wat geld uitgespaard door een stel eenvoudige, maar lekkere pizza's te verschalken.
De afstand van Besalú naar Olot was 25,5km. We liepen daar bijna 4¾ uur over.
We zouden de volgende dagen de spoorbaan, het fietspad, gaan doen. Vast minder geaccidenteerd dan onze eerste vier dagen. Op de eerste en derde dag (met echt klim- en klauterwerk) was ons gemiddelde ongeveer 5km/h geweest. De tweede en vierde dag was het veel vlakker (en nogal eens geasfalteerd). Dat we sneller gingen, was dan ook niet zo vreemd, maar dat het ong. 5½km/h was, verbaasde ons wel. Wat zou het de komende dagen worden?
Woensdag, 29 oktober: Olot – Les Planes d´Hostoles (H**R Can Garay, 24,1km)
We startten rond half negen. Achterlangs het hotel liep het fietspad (onduidelijk bleef of daar daadwerkelijk de spoorbaan heeft gelopen, maar dat deed aan het pad niets af: een fraaie laan die onder meer langs een waterval voerde.
We liepen nu weer over de Compostella-route en een bordje legde uit hoe dat kwam: via Figueres liep het pad over St.Esteve d'en Bas en dan verder naar Vic, maar een aanvoerroute startte in Olot en sloot bij St.Esteve op de hoofdroute aan.
Het bordje bij het hotel; nog maar 97,4km
Behalve bordjes bleken er langs de route ook paaltjes te staan.
Iets verder: 55,133km (en 3,2cm, schat ik), naar Girona (!!)
Nu niet met allerlei plaatsnamen, maar de afstand naar het eindpunt, zeldzaam nauwkeurig: bv. 55km en 133m en dan maar hopen dat het tot op de cm klopte.
Het eerste deel van de route leverde ons een doorgang door een soort park, waar een (groot) aantal mensen zichzelf of hun hond(en) uitliet. Later kwamen we slechts een zeldzame fietser tegen. Anders dan in Frankrijk zijn we geen tunneltjes gepasseerd, meer wel een aantal viaductjes. In de 'goot' waar we van tijd tot tijd doorheen liepen zagen we prachtige varens en mossen, het was er vochtig en donker genoeg voor.
Ook iets verder, vòòr het volgende plaatsje (Les Preses) ...
We lopen Les Preses binnen
... liepen we door een (natuur)park, maar later, dwars door het dorpje, liepen we 'gewoon' over straat en later langs de weg naar St.Esteve. Het was mistig en (relatief) koud.
In Les Preses (en heel wat plaatsjes erna) passeerden we het oorspronkelijke stationnetje, ...
... soms met een nieuwe functie (art-galery of kinderdagverblijf e.d.).
Tussen Les Preses en St. Estève
In St.Esteve gebeurde het tenslotte: we liepen naar Girona en nu dus tegen de St.Jakobsroute in. Het is immers een van de weinige paden die in één richting gaat.
We namen hier een stop, waarbij we onze voorraden aanspraken; het pad liep buiten het (hogergelegen) dorpje om en we schatten de kans dat er een tentje (open) zou zijn niet hoog in.
Om half elf liepen we even in de zon, nog geen minuut later waren we volledig omsloten door een zware mistsluier. Weer een minuut later was het weer fraai weer.
Een van de vele viaductjes
Even later kwamen we gedurende een klein uur op het fraaiste stuk van het spoorbaantje: mooie viaducten en schitterende begroeiïng. Daarna volgde een heuse klim en een stuk dat vanwege alle korte bochten nooit onderdeel van het oorspronkelijk tracé kan zijn geweest.
Opnieuw een fraai stuk, waarbij we St.Miquel de Pineda passeerden, een gehucht met een Romaanse kerk uit de 11e eeuw.
Om één uur namen we een rustpauze in St.Feliu de Pallelors.
Het stationnetje van St.Feliu met restauratie en OdT
Oorspronkelijk was het de bedoeling hier te overnachten, maar de tocht was vandaag zo voorspoedig verlopen dat we op ons tijdschema vooruit liepen. In Les Planes d´Hostoles moest ook overnachting te vinden zijn en daarna maar eens kijken wat e.e.a. voor consequenties voor de verdere planning zou hebben.
Zo gingen we om half twee weer op stap, voor de volgende 4,1km. Een bordje gaf aan dat we daar 1:25h over zouden gaan doen. Degelijke bordjes, die naar korte wandelingen in de omgevingen van de dorpjes verwezen, gaven altijd belachelijke looptijden van minder dan 3km/h. De groene Ruta del Carrilet gaven geen tijden, maar afstanden: volgens hen was het 5,8km van St.Feliu naar Les Planes. Dàn is 1:25h begrijpelijk, hoewel wij deze dag een gemiddelde hadden van 5,6km/h en dus niet zoveel tijd nodig hadden.
In de praktijk waren we voor half drie in Les Planes bij een gebouwtje dat begrijpelijkerwijs l'Estació heette.
Dit keer was het tot woning omgebouwd.
Onze overnachting was een Art-deco-landhuisje uit 1907, door de betovergrootouders van de huidige bewoner daar neergezet of omgebouwd.
Ook de hele inrichting ademde nog de sfeer van die tijd. Er waren geen twee (slaap)kamers aan elkaar gelijk.
De vrouw des huizes was echter uit het Verenigd Koninkrijk geïmporteerd, hetgeen de informatie-uitwisseling wel versnelde.
In de naaste omgeving hebben we ons menú del dia genoten,
waarna we een ontdekkingsrondje door het dorp maakten. We hadden tot Les Planes ruim 24km afgelegd, met een looptijd van iets meer dan 4¼ uur.
Donderdag, 30 oktober: Les Planes – Anglès (Hostal Fonda Tarrés, 16,5km)
Als we deze dag verder hadden willen komen dan we volgens de planning zouden doen, dan hadden we van het ontbijt moeten afzien. Maar dat zou onverstandig zijn geweest. Het oorspronkelijke doel was Anglès en lag slechts op ruim 16km van Les Planes, maar op één B&B na lag het daaropvolgende dorpje met slaapgelegenheid (een voorstadje van Girona) op ruim 15km van Anglès. Meer dan 30km met al onze andere plannen in het verschiet zou zottenwerk geweest zijn. Kortom: een kalme dag, pas tegen tienen vertrokken we, nog steeds op de GR83.
Zonder veel wederwaardigheden kwamen we bij Amer aan, waar we ervoor kozen de Ferrocarril even te verlaten om in het dorpje naar een tentje te gaan.
Dat lukte, maar om weer terug te komen, zonder terug te hoeven lopen, kostte meer moeite dan verwacht. Al doende passeerden we een bushalte met informatiebord. Tussen de tekst en het glas had zich een boomkikker weten in te sluiten. We wilden niet het risico lopen voor vandalisme te worden opgepakt en hebben het bevrijden aan de plaatselijke bevolking overgelaten.
Grondmarkering
Het was een prachtige route.
Een stationnetje als kunstgalery in Cellera de Ter
Via La Cellera de Ter, enkele Cycaspalm-kwekerijen en een prachtig park ...
... kwamen we rond tien voor twee in Anglès aan. Daar was de vraag voor welk Hostal we zouden kiezen: Hostal Can Massot (pal op de route) of Hostal [Fonda] Tarres (meer in het centrum). We kozen uiteindelijk voor het laatste en dat is niet tegengevallen: vriendelijke mensen, goed ontbijt en een rustige kamer.
Hierna weer een rondje dorp (en vast voorbereiding op de start van morgen), ...
... een menu del dia en daarna resultatenverwerking: 16½km binnen 3 uur.
Vrijdag, 31 oktober: Anglès – Girona (H-R Peninsular, 19,3km)
Vandaag een vroeg ontbijt en daarna op weg, rond half negen: eerst een stuk langs de doorgaande weg en twee plaatsjes (Bonmati en Bescanó). De kans om bij het tweede een tentje tegen te komen, schatte ik (terecht) niet hoog in. Vanaf negen uur was het toch een mooie route.
Sinds La Cellera liepen we m.o.m. langs de Ter; deze rivier zou ons tot Gerona (de Catalaanse naam voor Girona) begeleiden.
Bij Bonmati
We zagen weer eens een GR-merkje tussen Bonmati en Bescanó. Welke route onze weg hier kruiste hebben we niet weten te ontdekken: de GR's 1, 2, 11, 83 en 92 komen niet in aanmerking.
Bij Bescanó, meldde Maps.Me, zou een tentje zijn: mooi, goed voor een drankje, dacht ik. Onjuist, het betreffende restaurantje was (in ieder geval op dit moment van de dag) dicht. Gelukkig was er een bankje in de buurt voor een korte stop. Inmiddels waren we volgens de Ruta-bordjes ongeveer halverwege tussen Olot en St.Feliu-de-Guíxols. In de ruststand ontmoetten we ook nog een twee Nederlandse dames die de St.Jacobsroute liepen (en ons dus tegemoet waren gekomen). Jacomine had aan hun loopwijze meteen de Hollandse slag herkend.
Ik had Jacomine erop voorbereid dat we ongeveer halverwege de dagroute een keuze zouden moeten maken: òf door het dorpje Salt, òf een stuk m.o.m. langs de Ter. Dat laatste zou wat om zijn. In de praktijk hadden we niet veel keuze: op het heikele punt meldde een hek dat de Salt-alternatief tijdelijk afgesloten was.
Pal hierna kwam de splitsing
Omdat we niet wilden wachten hebben we de 'riet-route' gekozen: prachtig!
De Ter
Wat verder
Pal vòòr de stadsgrens
Rond half één kwamen we in de buurt van Girona's stadsgrens en maakte een bord ons duidelijk hoe de twee Via-Verda-routes door de stad liepen. We zouden de noordelijke zoveel mogelijk aanhouden. Halverwege de 'Jardins de la Devesa' liepen we tegen een uiterst rumoerige kermis aan en vluchtten we in zuidelijke richting, daar waar het hotel lag waar ik op koerste.
Dit had ik onze eerste dag al even bekeken en leek wel geschikt. In de praktijk was dat een understatement. Ik had indertijd alleen de achteruitgang gezien. Nù, iets voor enen, namen we in H-R Peninsular onze intrek en dat is ons niet tegengevallen.
Na het inrichten van onze kamer was er alle tijd voor een nieuw bezoek aan de basiliek ...
... en kathedraal (waar we dit keer ook binnen zijn geweest; prachtig), voor de zeer omvangrijke ommuring van de oude stad ...
Uitzicht op o.m. de kathedraal
... daarna staken we de rivier Onyar over (met een flash-back: zagen we hier de huizen langs de rivier in Florence of in Sospel?) ...
... èn later voor het dagelijkse menu del dia, op de Rambla (net als een week eerder).
We hadden de 19,3km ruim binnen 3½ uur gelopen.
Bij het vaststellen/leggen van deze gegevens, kon ik via de TV vaststellen dat Catalunya zich, bepaald niet in stilte op 9N, de raadpleging op 9 november, voorbereidde.
Zaterdag, 1 november: Gerona – Llagostera (Hostal-R El Carril, 23,2km)
De volgende dag was weer zo'n echte weekenddag: veel fietsers 'op de been', maar ook lopers. Wandelaars zagen we maar weinig. We liepen eerst een aantal kilometers langs de Onyar, de rivier waaraan Girona ligt. Later ging de route vlak langs de weg (C-250), maar zonder daar veel last van te hebben.
Weer later kwamen we in een landelijker streek. Soms moesten we, via een metalen brug, de rivierloopje oversteken. We waren op weg naar Quart, dat we om half elf bereikten. Bij het stationnetje aldaar ...
... aldaar stond een locomotiefje op schaal (1:4 is misschien een te flauwe grap en hoe dan ook niet waar).
Daarna volgden de plaatsjes Llambilles (iets voor 11:00h) ...
... en Cassà de la Selva (12:30h).
Hierna liepen we 8km door landelijke streken, o.a. met (verspreid) een aantal kurkeiken.
In de verte gloort reeds Llagustera
Tegen twee uur kwam Llagustera in zicht. “Dat kasteel zal ik niet van dichtbij gaan bekijken” zei Jacomine.
Het leek dat ook wel heel hoog te liggen en bovendien draaide ons pad om het dorpje heen: een kwartier later waren we wel verder maar niet dichterbij gekomen.
Tenslotte kwam het stationnetje in zicht, pal naast de overnachting die ik op het oog had: Hostal el Carril (hier te vertalen met: de spoorbaan).
Er waren daar veel fietsers bezig met hun menú del dia, niet in de laatste plaat een grote groep jonge pubers. Lawaaiig was het zeker, maar gezellig eigenlijk ook.
De achterkant (met ingang; aan de straat) van ons hostal
Na het inrichten, ons eigen menu del dia en een pilsje begonnen we aan een rondje dorpsverkenning.
Natuurlijk leidde die er toe dat we een kwartier lang tussen de kerk ...
... en het kasteel ..
... hebben rondgedwaald: Llagustera bleek een heel fraai plaatsje.
Bij terugkomst in ons hostal bleek dat we de ruim 23km van deze dag in ruim 4 uur hadden afgelegd.
Zondag 2 nov.: Llagostera – Sant Feliu de Guíxols: 20,1km; H Roma; Barcelona)
Dit werd de laatste dag van onze Via Verde wandeling, van ons 2014-bezoek aan Catalunya. Nog maar 18km van St.Feliu vandaan, bijna 22km van Girona en bijna 80 van Olot. De eerste tien kilometer zouden we niet in de buurt van dorpjes komen.
Terugblik; Jacomine rustend in de zon
Om 10:00h (nog 1h07min van Sta.Cristina volgens het bordje) kwamen we op de GR92.1 ...
... en een kwartiertje later, bij Bell Loch de Font-Picant ...
... dronken we weer eens een colaatje. Geleidelijkaan was de wereld wakker geworden en waren we wat lopers, fietsers en zelfs wat (korte-afstands-)wandelaars gepasseerd en tegengekomen.
Kurkeiken langs de weg
In Santa Cristina d'Aro, rond tien over elf, kwam ook de PR-C110 bij. Over deze (en de PR-C102) en de GR92.1 het volgende: We hadden vooraf vastgesteld dat we de nodige tijd zouden doorbrengen in Girona en voor alle zekerheid had ik opgezocht hoe we na aankomst in Sant Feliu van daaruit zo snel mogelijk weer naar Girona konden, ook omdat dit m.i. nodig was voor de snelste verbinding met Barcelona/Castellon. Maar omdat we inmiddels het idee hadden voldoende van Girona te hebben gezien en omdat Jacomine meende dat we vanuit St.Feliu ook gemakkelijk Castellon moesten kunnen bereiken, liet ik het er maar op aankomen, maar anders had één van de genoemde routes ons versneld in St.Feliu kunnen brengen.
In de tweede plaats blijkt uit al deze routes een groot verschil tussen Catalunya en de rest van Spanje. Waar in het laatste geen echte looptraditie is (en men hooguit wel eens [een stukje van] de St.Jacobsroute doet), is er een uitgebreid wandelpadennet in het Noordoosten, waarvan overigens niet alleen Catalanen, maar ook (veel) Fransen gebruik maken.
Tien voor twaalf liepen we door Castell d'Aro. Hier was niet alleen een stationnetje te bewonderen.
Men had er naast een schaalmodel/oud treintje ook een miniatuurlijntje en -treintje gemaakt. Het werd allebei intensief gebruikt.
Het resterend deel van onze route leek op de kaart door de bebouwing van S'Agaró en St.Feliu te voeren. In de praktijk was het gelukt het oude spoorbaantje m.o.m. buiten de bebouwing te laten: we liepen daarbij o.a. door parkachtige gebieden.
Tenslotte kwamen er twee tunneltjes/viaductjes, ons nog wel bekend van een eerder bezoek.
We hadden ons toen afgevraagd bij welk stratenpatroon dat nu eigenlijk hoorde (en ik: hoe we er konden komen). Nu kwamen de antwoorden vanzelf, evenals het eind van de route, bij de kust. Ook een andere vraag werd hier beantwoord: waarom de bordjes en paaltjes verschillende afstanden naar St.Feliu aangaven. De paaltjes namen als eindpunt het (niet meer bestaande) stationnetje in een parkje in het centrum van het dorp, de bordjes namen het 1,8km verder liggende bord aan het strand.
Vanuit dit punt zoeken we iets na 12:00h een plaats om wat te nuttigen en de dag verder in te delen. Maar …. wat was het deze zondag in dit dorp enorm druk: er was een of andere manifestatie waar je met al je auto's, vrouwen en kinderen wel naar toe moest.
Toen ook nog bleek dat een op het oog geschikt hostal om deze reden (!?!) gesloten was èn dat de bus naar Barcelona vanuit een niet al te moeilijk te vinden punt vertrok, was de beslissing snel genomen.
We hadden nu tijd om rustig wat te eten en te drinken; de bus zou om 14:20h vertrekken, waarna we om 15:55h bij het Estacion del Norte in Barcelona zouden zijn.
Rond tien voor half drie kwamen er achtereenvolgens drie bussen. We waren niet de enigen van de wachtenden die niet meteen begrepen dat we natuurlijk pas de derde moesten hebben; op alle drie stond immers Barcelona.
De reis verliep zonder noemenswaardige gebeurtenissen en we stonden inderdaad tegen vier uur in Barcelona.
We liepen nu in de richting van station Sants om daar zo dicht mogelijk in de buurt een hotel te vinden. Morgen konden we dan vroeg de trein naar Castellon nemen.
Na een ruim een uur (en vijf km verder) vonden we Hotel Roma (inderdaad, aan de Avinguda de Roma);
een hotel dat aan onze wensen (en verwachtingen) voldeed.
We hebben in de buurt wat gegeten en in het station opgezocht hoe we de volgende ochtend te handelen hadden.
Het laatste deel van onze Catalunya-fietsroute was iets meer dan 20km, waarover we 3½ uur deden.
Rechtsonder is ook een stuk van onze GR92 te zien
Snelle rekenaars hebben ongetwijfeld geconstateerd dat wij deze dagen snelle lopers waren: gemiddeld lag onze snelheid op 5,7km/h, van Anglès naar Girona zelfs 5,8. E.e.a. had stellig te maken met het feit dat we doorgaans omlaag gingen en op een verharde ondergrond liepen. (Thuis bleek dat de route van deze dag [en een klein stukje van een andere] niet vanuit de GPS naar de computer waren te downloaden. Ik heb een KML-bestand van internet moeten gebruiken.
De totale route van Llança naar St.Feliu de Guíxols (en een stuk van onze GR92
Maandag, 3 november: naar Castelló-de-la-Plana (Eurohotel****Castelló Estació)
We genoten het ontbijt op station Sants en namen de trein om 7:10h. Even vòòr twaalven waren we in Castellon.
Zie voor het vervolg van deze reis: GR92 (+GR36)/nov 2014-dl2 (de 2e gaatjesvul-actie)
Maak jouw eigen website met JouwWeb