GR92: oktober-november 2012 (Torreblanco - Vilanova i La Geltrú)
Vooraf:
Juist rond Tarragona is het goed mogelijk om vanaf de GR92 weer terecht te komen op de GR7. In de voorbereiding van deze vakantie had ik daar ook uitgebreid aandacht aan besteed. Al vòòr de Ebro-delta brengt de GR8 je naar de GR7. Bij Tarragona kan je dat over de GR172 ook doen: via Reus, maar ook via El Catilar. Wat ons weerhield was tweeërlei: de enorme leegte in onderkomens in dit gebied, m.n. tussen Santes Creus en Solsona èn het slechte weer dat we met grote regelmaat links van ons zagen passeren. (Het eerste aspect theoretisch tot Pinós op te lossen zijn door voor de GR171 [via Montblanc, ons welbekend] op te lossen zijn geweest.)
Er waren naar onze belevenis na het passeren van Tarragona nog andere mogelijkheden om (uiteindelijk) op de (Franse) GR7 terecht te komen, maar die kwamen pas in het vervolgtraject (2013) aan de orde.
Schema
24-10-2012Torreblanca-NSAlcossebre-hotel10:0215:0505:0302:0502:5815,124-10-2012Alcossebrerondje "strand" (e.d.)15:0616:4101:3501:0900:261,625-10-2012Alcossebre-hotelPeniscola-hotel08:4714:0005:1301:3203:4119,226-10-2012Peniscola-hotelVinarós-hotel09:1213:3004:1800:5403:2418,127-10-2012Vinarós-hotelSt Carles de la Rápita-hotel08:5714:1505:1801:1204:0621,528-10-2012St Carles de la Rápita-hotelDeltebre-hotel08:5414:0005:0600:3604:3024,029-10-2012Deltebre-hotell'Ampolla-hotel08:4912:3003:4100:4302:5815,830-10-2012l'Ampolla-hotell'Ametlla de Mar-hotel08:5113:3504:4400:5203:5217,131-10-2012l'Ametlla de Mar-hotell'Hospitalet de l'Infant-hotel09:0815:3006:2201:1405:0826,401-11-2012l'Hospitalet de l'Infant-hotelCambrils-hotel08:4114:2005:3901:4403:5519,702-11-2012Cambrils-hotelLa Pineda-BH (Tarragona)08:5213:0504:1301:2302:5015,702-11-2012Tarragona-BSTarragona-hotel13:2713:3700:1000:0000:100,903-11-2012Tarragonarondje (B)14:3416:0701:3300:0001:337,304-11-2012Tarragona-hotelAltafulla-hotel09:0014:0005:0001:1503:4517,505-11-2012Altafulla-hotelSeguer de Calafell-hotel08:5115:0506:1402:0404:1022,706-11-2012Seguer de Calafell-hotelVilanova i la Geltrú-NS08:3411:3503:0100:3802:2312,9
< 23-10-2012 > < 24-10-2012 > < 25-10-2012 > < 26-10-2012 > < 27-10-2012 >
< 28-10-2012 > < 29-10-2012 > < 30-10-2012 > < 31-10-2012 > < 01-11-2012 >
< 02-11-2012 > < 03-11-2012 > < 04-11-2012 > < 05-11-2012 > < 06-11-2012 >
Inleiding: Na de halve mislukking van onze nazomertocht door de Cevennes (zie GR4-7: 2012) probeerden we het nog eens in Spanje.
Terugkijkend kunnen we stellen dat deze tocht geslaagd is.
We hadden vastgesteld dat het stuk tussen Nules en Castellon de la Plana niet de moeite waard was: we zouden het overslaan. Ook Castellon – Benicàssim nodigde niet uit. Het stuk tussen Benicasim en Orpesa leek weinig interessant en leverde overnachtingsproblemen op (of een treinreis). In één keer van Benicàssim naar Torreblanca (waar trouwens ook geen overnachting mogelijk was) was teveel, zeker voor de eerste dag (en met de risico’s rond mijn linkervoet). Zo besloten we vanuit Barcelona met de (snel)trein naar Benicàssim te gaan, daar te slapen en de volgende dag met de stoptrein te verplaatsen naar Torreblanco. Vandaaruit zouden we naar Alcossebre lopen. (Omdat overnachtingen daar, volgens Google, maar beperkt beschikbaar waren, reserveerde ik deze overnachting [evenals die van Benicassim] vanachter de PC.)
We kunnen kortheidshalve vaststellen dat het ons goed lukte langs de kust te blijven lopen. We zijn daarbij deels over de GR92, deels het Cami de Ronda en later nog de GR92-5 gegaan. De tocht bestond uit boulevards (o.a. Passeigs Maritim), natuurparken en –reservaten, strand en verder karresporen en wegen. Vanwege het onstabiele weer hebben we soms voor een veiliger route gekozen dan het gemarkeerde pad; soms i.v.m. de regen (en dus gladheid), soms i.v.m. het stormachtige weer.
[In benamingen heb ik na het passeren van de Catalaanse grens, waar ik dat kon vaststellen, voor de Catalaanse schrijfwijze gekozen. In de provincie Valencia is moeilijker kiezen: De Spaanse naam voor Orpesa is Oropesa del Mar, maar die naam kom je “in het veld” nergens tegen]
We konden praktisch iedere dag vroeg ontbijten en daarna lekker opschieten, waardoor we vaak al voor 14:00h op onze bestemming arriveerden. Dat maakte het mogelijk onze hoofdmaaltijd in de middag te verorberen, waardoor we die belachelijk late cena van na 21:00h konden overslaan. Di de praktijk leidde dat ertoe dat we eigenlijk maar twee maaltijden per dag nuttigden. (Het middagmaal, menu del dia, kostte vaak maar € 9-12 p.p. voor twee gangen, een postre, koffie èn drank (dwz een fles (rosado) per twee personen [ipv van 2 glazen]); in feite schandalig goedkoop.)
Het was om een tweede reden belangrijk om vroeg (tot uiterlijk 15:00h) ergens de hoofdmaaltijd te gebruiken: op dat moment waren er veel meer tentjes open dan ‘s avonds. Vanaf Peniscola werd ons dat maar al te duidelijk. De “Duc de Vendôme” (in Vinaros) sloot “pas” rond 15:30h zijn keuken, maar dat was dan ook een wegrestaurant.
Op één na hadden alle hotels Wifi; bij twee moest je daarvoor naar de lounche (of wat ervoor doorging). Bij het Ibis-hotel (in Castelldefels kreeg je een code waarmee je met één aparaat éénmalig kon inloggen. Zo moet het natuurlijk niet!
Dinsdag, 23-10; vanuit Barcelona met de trein naar Benicàssim (H)
We kwamen 's avonds tegen achten in het hotel aan en zijn de volgende ochtend met de trein naar Torreblanca gegaan. Achteraf jammer, we hadden dat best kunnen lopen.
< Terug >
Woensdag, 24-10; Torreblanca --> Torrenostra --> Alcossebre (15,1km; Apartamentos Eurhostal; € 29)
Na wat inkopen, naar het station van Benicassim gelopen. We moesten een kaartje in trein kopen: 2x: € 3.= Het station van Torreblanco opent alleen aan de westkant. Dat betekende dat we eerst naar en door Torreblanco moesten lopen, voor we langs het langs het N.P. del Prat de Cabanes naar Torrenostra konden lopen. Daarom eerst maar even koffie gedronken bij een tentje aan de Avinguda del Mar.
Direct na het kruisen van de spoorlijn begint er een fietspad waarvan wij gebruik konden maken (temeer daar de meeste fietsers liever voor de weg kozen). Het N.P. maakte een rommelige indruk.
Na de boulevard volgde een plankenpad ...
... en al spoedig daarna een wegje (Cami de Campas) door een onbenoemd natuurterrein.
Daar ontmoetten we onze eerste markering op deze tocht.
Aan de zuidkant van Alcossebre had men weer uitgebreide plankenpaden aangelegd, ...
... door een soort duingebied en daarna de onvermijdelijke boulevard (Passeig Maritimo). Daar ergens namen we een menu del dia.
Voor ons hotel moesten we doorlopen tot de Urbanització les Fonts (in ’t Spaans: Las Fuentes). Daar klommen wij via allerlei trappen omhoog, maar vragenderwijs kwamen we erachter dat ons hotel nog geen 100m van de kust verwijderd was, maar ... met de naam (en aankondigingen) naar het binnenland gericht.
Ons onderkomen was een enorm apartementenhotel, ...
... we hadden dit via de PC geboekt. We kwamen tegen 15:00h aan en het bleek een middagsluiting te hebben. Alle tijd dus voor een “rondje dorp” en een bezoekje aan de haven.
Tegen vijven konden we het hotel binnen; we bleken de enige gasten. Na het installeren was er nog alle tijd voor het zoeken van de enige supermercado die nog open was en het nuttigen van een pilsje bij “Manels”.
’s Avonds begon het te regenen.
Om 10:00h met het lopen gestart, hadden we deze dag 15,1km afgelegd. We waren 5 uur onderweg geweest, waarin we 3 uur effectief aan het lopen waren.
< Terug >
Donderdag, 25-10; Alcossebre – Peñíscola (19,2km; H(-R) Simó; L&O € 55.=)
Bij het opstaan wisten we dat het mis was: het regende nog steeds. Na een zelfbereid desayuno vertrokken we naar het tentje van gister om nu onder het genot van een koffie een weersverbetering af te wachten. Die kwam er uiteindelijk; met nog wat motregen verlieten we het dorp om, na enig zoeken en vragen, een piste in het N.P. Sierra d'Irta te vinden, op weg naar Peniscola (catalaanse schrijfwijze).
Het was een schitterende tocht, maar het duurde toch nog tijden voordat het droog werd.
Rond elven zagen we Peniscola voor het eerst opdoemen en even later was er een picknick-opstelling waar wij zonder angst voor hemelvocht de rugzakken konden openen voor een “koffie”-pauze.
In het reservaat zagen we (Zwarte) Spreeuwen, Eksters, Merels en Witte Kwikstaarten. Deze soorten kwamen de dagen hierna regelmatig in beeld, net als Huismussen en Putters. Minder vaak meldden Rots- en Boerenzwaluwen zich. Even na de picknick-opstelling zag ik mijn eerste Audouin-meeuw. Dat lukte mij ook nog de volgende twee dagen, maar daarna was het bal over.
Bordjes gaven ons aan dat we op de P.R.V.194 lopen en uiteindelijk Peniscola zullen bereiken, maar voor ons uit doemde een Torre op, op hoogte.
Die klim zouden we toch niet hoeven maken? Ja dus, rond 12:15 waren we er en een kwartiertje verder nog wat hoger èn dichter bij Peniscola. Het laatste stuk naar deze stad was niet zo geweldig mooi, maar de terugblik op de Torre en het uitzicht op het kasteel vergoedden veel.
De vraag was echter: waar is hotel Simo?
En toen bleek dat men zich niet alleen had gerealiseerd dat twee Nederlandse malloten de Spaanse oostkust aan het lopen waren, maar dat men zich daarop ook had voorbereid. E.e.a. viel op zijn plaats: de plankenpaden? Voor ons. Het bordje van twee trekkers? Voor ons. De rustplek in het N.R? Voor ons. En nu? “Wat zoekt u?”
“(H)otel Simó”, antwoordde ik in het Spaans. “Iek zal oe brengen” was de reactie .... Men had ons een gids geregeld, die Nederlands sprak. Op zijn brommertje reed hij naast ons naar een punt waarvan hij het hotel kon wijzen. Hij zat zelf in de hotel-branche en had daar wat Nederlands opgepikt. "Simó ies een goed otel", zei hij nog.
Dat vonden wij ook: een mooie kamer, met balkon en uitzicht op het strand en de boulevard. Boven ons uit torende een kasteel.
Na het inrichten hadden we alle tijd voor een rondje door het oude stadscentrum en een bezoek aan dat kasteel, van Benedictus XIII (ong.1334-1423), een van de Avignon-pausen, die in 1394 gekozen werd, maar in 1417 alle steun verloor, zich tot zijn dood terugtrok op Peniscola’s kasteel en uiteindelijk tot tegenpaus verklaard werd.
De goede (?) man heette Pedro de Luna, een Grande uit Aragon; reden om hem toen al “Papa Luna” te noemen. Ook nu struikel je in de omgeving van Peñiscola nog over deze naam.
Het kasteelbezoek maakte verder duidelijk dat het vòòrafgaand aan het pauselijk verblijf eigendom van de Tempeliers was geweest. Rond 1310 werd deze Orde opgeheven, waarna het wel aan de Kerk zal zijn vervallen.
Samen met ons was er een groot aantal Franse leerlingen (uit Avignon?) die er niet alleen werden rondgeleid, ...
... maar zich ook hadden voorbereid: we zagen een paar duo’s de overigen van hun nasporingen op de hoogte brengen; op de gebruikelijke Frans-geordende manier. Wij keken, van bovenaf, ook nog even op de haven neer en terug op de route van vandaag. Het was alweer geen GR7-weer geweest.
Na het kasteelbezoek maakten we nog een tochtje langs de boulevard (Geelpootmeeuwen meldden zich hier). Naar het noorden kijkend, zagen we de Serra de Montsia, die dagenlang het aanzien van de kust zou bepalen; eerst als orïentatiepunt, later, na het passeren, als teken van onze voortgang.
Daarna dronken we een pilsje en gingen we net op tijd terug naar het hotel: het begon (om 18:30h) te stortregenen!!
Later, tussen de druppels door, vonden we in de onmiddellijke buurt van ons hotel een restaurantje waar we goed gegeten hebben.
Op deze dag liepen we, tussen kwart voor negen en 14:00h, 19,2km. In die 5¼h hadden we anderhalf uur rust gehad.
< Terug >
Vrijdag, 26-10; Peñíscola – Vinaros (18,1km; H-R Duc de Vendome; L&O € 58.=)
Het ontbijt liet even op zich wachten, en was onder de maat (geen vers brood, croissantjes of zelfs maar een tweede kop koffie) Foei! Toch gingen we welgemoed op stap. Hoewel we van regen uitgingen, konden we al snel ons plastic uittrekken en de broekspijpen afritsen. Aan de kustzijde van de boulevard lag een fraaie duinzone met plankenpad: genieten!!
Om 11:15h overschreden we de grens van Peñiscola met Vinaros en kregen door dat de gemeentegrenzen daar barranco’s werden bepaald. Hierna kwamen nog kiezelstranden en wat steenranden vòòr we op de boulevard van Vinranos kwamen.
Dit is een tamelijk grote stad, die mede door het feit dat de N-340 erdoorheen loopt niet zo mooi is. De voornaamste reden om nog wat verder te lopen was echter om het aantal kilometers van vandaag en morgen niet te ver uiteen te laten lopen. Bij het OdT vroeg ik om een kaartje van de stad en of onze bestemming open was en een restaurant bezat. Alle reacties waren positief. Spaanse OdT’s geven geen antwoorden op bezettingsgraad e.d. en bellen ZEKER niet voor je; het is geen Frankrijk immers. En dus belde ik even later met het hotel. Mijn eerste opmerking was dat ik liever Engels dan Spaans sprak. Of Frans ook lukte? Daarin is het gesprek met de “Duc de Vendôme” (nomen est omen) gevoerd en afgerond. Er was een kamer beschikbaar en we konden er in de middag nog eten.
Grappig was dat het OdT-kaartje niet klopte. We moesten een extra rondje maken om bij de ingang van het hotel te komen.
In eerste instantie wezen we kamer 3 af, maar toen we hem met het alternatief vergeleken namen we het feit dat hij aan de N-340 uitkeek, voor lief. Het grote balkon, de ruime kamer en de zonligging waren prachtig perfect.
Verder was het een weghotel/restaurant waar de bediening ook maar matig was. Alleen de eigenares (Française? Maar waarom dan “sol” gebruiken als je “soleil” bedoeld?) was aardig en (als bijna enige deze reis) geïnteresseerd in ons wedervaren.
Ons lopen speelde zich vandaag af tussen kwart over negen en half twee. In die 4¼h hadden we 18,1km afgelegd en bijna een uur rust gehad.
En wie die Duc de Vendôme was? Vraag dat maar eens een andere keer.
< Terug >
Zaterdag, 27-10; Vinaros - San Carles de la Rápita (21,6km; Hotel del Port; L&O € 69.=)
Na het beperkte ontbijt (maar beter dan in Peniscola) zochten we zo snel mogelijk de kust, Anders dan Google aangaf, was het niet nodig de N-340 te volgen ...
... en na verloop van tijd kwamen we op het Cami Sòl de Riu. Dit voerde ons over het laatste stukje van de provincie Valencia. Google en al mijn kaartjes gaven aan dat de grens-rivier alleen via de N-340 over te steken was. Dat wilde ik toch eerst wel eens zien. (En voor de zekerheid had ik hier en daar al wat inwoners bevraagd: zelfs voor fietsers was het mogelijk om de rivier dichtbij het strand over te steken.) En dat bleek: na een leuke tocht door een natuurterrein (“Jardi del Sòl de Riu”) was de passage goed te doen.
Na het “welkom in Catalunya” moesten we een stukje secundaire weg (Cami de la Costa) doen. In Les Cases moesten we zelfs de kust even verlaten en langs de N-340 lopen: de Carrer de Barcelona blijkt (anders dan Google meldt) helemaal niet te bestaan en het weer stond een passage langs een particulier bezit niet toe. Terug langs de kust passeerden we een aantal kleinere plaatsjes. De linker-, wester horizon werd voortdurend gedomineerd door de Serra de Montsià.
Na die plaatsjes kwam echter een boulevard die naar een plankenpad over de Mediterranée voerde ...
... en vervolgens liepen we San Carles binnen via de Passeig Maritim. Veel hotels lieten zich niet zien. Voor mij was het tijd om te stoppen: dan maar het eerste, het beste en .... dat was het ook: uitstekend. Voor een niet al te hoge prijs een kamer met fraai balkon.
Daarna een menu del dia bij de “buren” gegeten en nog een rondje door het stadje gemaakt.
We zagen buitengewoon witte meeuwen overvliegen. Dat moeten, mede op grond van hun gedrag, Zwartkopmeeuwen in winterkleed geweest zijn. Vervolgens hebben we het kaartje dat “het hotel” van de delta had, bestudeerd. Gelukkig: de gewenste route naar Deltebre was gemarkeerd; dat maakte de kans op het maken van fouten een stuk kleiner. Vandaag startten we iets voor negenen en stopten om kwart over twee. Van de 5¼h ging 1¼h aan “stilstand” af (in de praktijk vooral van de GPS). We hadden 21,6km gelopen.
Deze eerste drie dagen leverden steeds een gemiddelde snelheid boven de 5km/h.
< Terug >
Zondag, 28-10; San Carles de la Rapitá --> El Pobelnou del Delta --> Deltebre (24,0km; H-R***Rull; L&) € 70,16)
Wat die markering voor vandaag betreft: na de eerste 5km hield het op en mochten we het allemaal zelf bedenken.
Een andere verrassing was het uiterlijk van het gebied. Op basis van de beschrijving van het gebied in de Travel’s Nature Guide Spain (en Google Earth) had ik hele rietvelden verwacht: waar laat je anders al die rietzangers en reigers (9 soorten!)? Nou, het waren enorme rijstvelden.
Natuurlijk, voor de paella’s, bedenk je dan achteraf. Na het bereiken van Poble Nou del Delta zochten we een open cafeetje en later de weg naar het noorden (Cami del Travers, door La Encañizada).
nog eens: rijstvelden en de Serra
Vanaf dit moment werd de omgeving pas echt interessant: we zagen twee solitaire Flamingo’s, een enkele Aalscholver, Kleine en Grote Zilverreigers, Koe- en Blauwe Reigers, Kieviten, Wilde Eenden, Meerkoeten en een Waterhoen. Ook hoorden we Tureluurs. Je kon overigens merken dat er gejaagd werd: we hoorden dat niet alleen (zondag, hè; of waren het toch alleen maar afschrikgeluiden?), maar ook bleven alle vogels op grote afstand van ons. Er waren grote groepen Storm- en Zilvermeeuwen en Kleine Mantelmeeuwen; hiertussen moeten echter ook Audouins en Geelpootmeeuwen gezeten hebben. Dunbekmeeuwen heb ik niet weten te herkennen. Daar waar het pad naar het oosten afboog, vloog een Bruine Kiekendief ons tegemoet. Kortom: we zagen deze dag meer vogelsoorten dan op alle andere Spanje-dagen tezamen. Op weg naar Sant Jaume d’Enveja hielp ik een veenmol bij het oversteken.
Na enig zoeken (en omlopen) staken we de Ebro over. Mijn bronnen hadden gemeld dat dit middels een pontje zou gebeuren: een verrassing dus voor Jacomine. Jammer dus .... een lelijke brug bracht ons naar de overkant.
We kruisten hierbij de GR99 die over grote afstand de Ebro volgt.
Eenmaal in Deltebre gingen we op zoek naar een hotel. Er werd er maar één op de bordjes genoemd, reden om daarop te koersen. Het was een geschikt hotel (hoewel ik wel graag de ramen wil kunnen open doen).
Ook het middageten en de volgende dag het PD waren goed.
Het was een lange en winderige dag geweest: de eerste! De 24,0km werd tussen 9 en 14h afgelegd, met slechts een half uurtje rust (in het cafe in Poble Nou, op een uitzichttoren en op oriëntatiemomenten).
< Terug >
Maandag, 29-10; Deltebre - l'Ampolla (15,8km; H*-R Sol; L&O € 55.=)
Veiligheidshalve kozen we voor een route naar het noorden.
Mijn kaartje gaf een fietsroute in NNO-richting aan, maar daarop wilden we niet koersen: ook vandaag graag geen eindeloze kilometers heen en weer lopen. En zo kwamen we zonder veel wederwaardigheden aan de zuidkant van de Laguna de les Olles. Wel zagen we kenmerkende rijstbouwmachines.
De lagune was een leuk gebiedje met fraaie halofyten (Salicornia?)
Na een korte pauze stapten we de boulevard van Ampolla-mar op, op zoek naar het eerste GR92-merkje in Catalunya. (Men start deze namelijk in Ulldecona en laat hem via Amposta (aan de binnenrand van de Ebro-delta) naar Ampolla-mar lopen. Hoe e.e.a. op de GR in Valencia aansluit, is mij niet bekend.) We hebben die ochtend geen GR-merkje gezien.
Ons doel van l’Amposta; daar had ik een paar hotelnamen. “Ampollasol”, met zijn fraai balkon en schitterend uitzicht, beviel ons goed.
Tijdens de middagwandeling kwamen we op de boulevard dan toch het eerste GR92-merkje tegen.
We legden vandaag tussen kwart voor negen en half één 15,8km af, waarbij we daadwerkelijk 3 uur gelopen hadden. De laatste drie dagen was onze gemiddelde snelheid 5,3 km/h geweest.
< Terug >
Dinsdag, 30-10; l'Ampolla - l'Ametlla de Mar (17,1km; Hotel del Port; L&O € 70,40)
Vandaag kwamen we langs meer GR-merkjes dan we sinds Carboneras in het totaal waren gepasseerd, geloof ik.
Hoe dan ook: het was een schitterende route, meestal (boven-)langs het water, ...
... waarbij eenmaal een klimtouwtje de voortgang moest vergemakkelijken, maar ook wel een (mooi) stuk langs het spoor.
Terug bij de kust moesten we bij de Punta de l’Aliga we iets omhoog klimmen, maar ik zag niet hoe. We zijn daar een priveterrein ingestapt in de hoop zo een oplossing te vinden. Dat ging niet door: alles was hoog-omrasterd. Weer op ons uitgangspunt aangekomen, liet Jacomine mij moeiteloos ziet waar het "trapje" in de rotsen te vinden was en zo konden we dus weer verder.
Terugblik op een probleempassage
Maar niet voor lang: even verder moesten we echt het binnenland weer in. Het werd een heel geklooi, achteraf, ach, de eigenlijke route ging hier “gewoon” langs de spoorbaan.
In de loop van dit alles vroeg ik een plaatselijke automobilist hoe verder te gaan. Dat wilde hij mij wel vertellen even dòòr en dan weer langs de kust, maar ... “el tiempo”!! Dàt was precies waarom ik hem had aangehouden; het weer werd onstuimig: winderig en met regendreiging.
Was de kustroute nog wel veilig? “Dàt dan ook wel weer”. Hierop gingen we, in hoog tempo, verder.
Bij de Gouden Rotsen (les Roques Daurades) moesten we weer even de kustlijn verlaten.
Het gaf ons de kans ons tempo verder te verhogen. We bereikten nu al gauw het stadje l'Amettla de Mar ...
... en stapten we ons tweede Hotel del Porte binnen.
Vanaf tien voor negen hadden we tot even door half twee op de route geweest; in die 4¾ uur hadden we bijna een uur gerust. In de resterende 3:52h legden we 17,1km af. Dat was nog geen 4½km/h, hetgeen misschien toch iets over de zwaarte van het terrein zegt.
We kregen een stugge ontvangst, maar verder was er weinig mis met de kamer. Voor een goede wifi-ontvangst moest ik wèl naar beneden.
Wel ging het mis met het weer. ’s Avonds begon het Peniscola-achtig te plensen. Het water spoelde als een banjir door de straat waaraan het hotel stond. Auto’s konden niet meer verder.
< Terug >
Woensdag, 31-10; l'Ametlla de Mar - l'Hospitalet de l'Infant (26,1km; H-R** Sancho; L&O € 55.=)
Waren we gistermiddag nog de enige gasten, nu bleken er twee echtparen (Nederlands en Zweeds) aan de bezettng te zijn toegevoegd. Gisteravond waren ze van de N-340 geregend en vervolgens op zoek gegaan naar een beschikbaar hotel. Dat was niet gemakkelijk geweest. (Het Nederlandse echtpaar had jarenlang een hotel in Costa Rica (en in Honduras) uitgebaat. Dan heb je in Spanje natuurlijk wel een enorm taalvoordeel.)
Vandaag stond er een tocht van (zeker) 22km op het programma, waarbij we om de kerncentrale van Vandellòs heen moesten trekken.
Daarvòòr waren wat kleine vakantiekolonie-achtige dorpjes, waarschijnlijk te klein voor zelfs een koffietentje. Het weer was verbeterd sinds gisteravond, maar alles was toch nog vochtig tot nat. Om al deze redenen koos ik ervoor om m.b.v. een kaartje dat ik in het hotel had weten te versieren, en beetje op te schieten. We lieten zo La Cala Nova rechts liggen, maar werden toch bij Les Tres Cales gedwongen naar de kust terug te keren. Aan het eind van het dorp ging het toch weer mis. We kwamen de barranco niet over ...
... en ook meer naar het binnenland lukte dat niet. De oude weg (op het kaartje) bleek dood te lopen op een nieuwe.
Om die te gebruiken, moesten we weer een stukje terug; inmiddels was het weer gelukkig opgeklaard.
Pal voor het volgende dorpje (Sant Jordi d’Alfama) kwamen we bij de volgende barranco. Er liep een paadje dat in droge tijden ongetwijfeld gebruikt zou kunnen worden. Wij moesten een omtrekkende beweging door een moerasgebiedje maken.
Sant Jordi heeft een diep het binnenland instekend haventje. Aan de zuidzijde was een kade waarover je goed kon lopen, maar de noordzijde was afgesloten met een hek èn verbodsbord. We zochten een doorgang door verder het binnenland in te lopen, waarbij ik uiteindelijk weer op privéterrein terechtkwam. Dat was dus geen oplossing. Terugkomend bij het hek bleek het open te zijn en merkte Jacomine op dat het verbod alleen “bicis” gold.
Eenmaal door Sant Jordi kwamen we in een fraai natuurgebiedje.
Het volgende dorp, Calafat, heeft een mooie boulevard. We konden dus lekker opschieten, en (voor de helderheid) opnieuw: geen koffietentje. Ook hier kregen we weer een barranco te overwinnen, waarna we opnieuw probeerden bij de kust te komen. Dat lukte, tot we achter een huis voor een vertikale afdaling stonden. De stenen waren nog steeds glibberig en we keerden dus terug naar de weg.
De volgende barranco was een eitje ...
... en eenmaal aangekomen in het dorpje l’Amadrava zochten en vonden we het wegje dat ons naar het binnenland bracht, achter de spoorlijn en de E-15.
Ondanks het geraas van die snelweg was het een mooie pista, die overigens niet op Google-maps te vinden is (maar wel op Satelite/Earth). Bij de voorbereiding weet je (zonder topo) dus nooit of er in dit soort gevallen een begaanbaar pad is. Een drietal ietwat agressieve honden deden mij eraan herinneren dat ik mijn Dazer niet bij mij had. Dat gaf me wel de gelegenheid een oud idee eens te testen: zou de noodfluit ook werken? Het antwoord werd na nog één verdwaasde/verbaasde “blaf” duidelijk: ze vonden het absoluut niet leuk. Maar ... ik ook niet; waar het Dazer-geluid grotendeels buiten mijn gehoor ligt; geldt dat echt niet voor de noodfluit èn ... ik blies hard. Enfin, het was inmiddels half één.
We zagen de kerncentrale steeds dichterbij komen; met de wind in de rug ging het voorspoedig!
Na het kruisen van de N-340 liepen we onder de A-7 door en begon een hoogte-stage, waarbij we uit een wirwar van wegen konden kiezen.
De wind begon inmiddels aan te zetten en Jacomine had soms moeite op de been te blijven.
Tenslotte draaide de route weer in de richting van de kust: eerst de A-7 over, toen de E-15 en daarna de N-340, ...
... op weg naar de heuvelketen Les Rojales. We volgden daarbij nauwkeurig de markering. Eenmaal op de crête ontdekten we dat de wind tot een heuse storm was aangewakkerd. Zelfs elkaar vasthoudend bleven we ternauwernood op de been en toen het pad langs een steilte voerde waar we elkaar los zouden moeten laten en zonder uitzicht op het vervolg, besloten we terug te keren.
Eenmaal weer tussen de begroeiing aangekomen, moest een alternatief gezocht worden. Ik koos ervoor in de richting van het Platje del Torn te gaan: een enorm gezigzag omlaag, om daarna langs het strand en/of de spoorlijn een vervolg te verzinnen.
Zo gedacht, zo gedaan. Al doende zagen we links van ons de keten, de rand, ...
... die we heen en terug genomen hadden en kwamen we langs het punt waar het pad op ons weggetje aansloot.Tenslotte kwamen we via een tunneltje op het strand, ...
... dat we een stukje af liepen tot waar een pad via enkele bosschages ons de gelegenheid gaf de spoorlijn over te steken naar een soort weg. Uiteindelijk kwam deze op de Via d’Augusta uit, een oude bekende (zie februari 2012). Deze op zijn beurt leidde naar onze volgende Passeig Maritim.
Ver voor ons uit zagen we al een hotel. Dichterbij bleek het enorm dicht. Even verderop was het niet anders. Een geraadpleegde dame meldde dat we in Hospitalet geen kans hadden; we moesten maar de trein naar Cambrils nemen.
En zo liepen we langs de barranco op weg naar het station, tegen hotel Sancho aan.
Dàt had ik op mijn lijstje staan en hoewel het er erg gesloten uitzag, probeerde ik de deur. Die gaf de gelegenheid tot het stellen van de onvermijdelijke vraag: “Tiene Usted una habitacion doble para esta noche?” Ja dus.
Geen treinreis nodig!! En zo sliepen we die nacht aan de Via d’Augusta.
Maar eerst maakten we een rondje door het dorp, voor inkopen en een OdT-kaartje. Het eerste lukte, het tweede (Abierto 24h, dus) niet. Op herhaald verzoek van een aantal jongelingen schaften we ons ong. 20 gepofte kastanjes aan. (Blijkbaar is dat poffen en aanbieden een herfsttraditie in Spanje. We zagen het ook in Tarragona optreden.) Opvallend was dat er één knul was die Frans sprak (Nou, ja) en één ander die zei Engels te spreken (O ja?). Ze, die kastanjes, smaakten ons goed.
’s Avonds, na het eten, hadden we vanaf ons balkon uitzicht op een optocht (ter inleiding van Allerheiligen?).
Volgens de GPS hadden we vandaag 26,1km gelopen. Omdat hij tweemaal enige tijd uit is geweest, moet het meer zijn geweest.
Ik schat het op 300m. Het was een (in)spannende dag geweest. De 26,4km legden we af tussen tien over negen en half vier. In die tijd genoten we ruim een uur rust (ofzo), waardoor ons gemiddelde toch nog op 5,0 km/h kwam.
< Terug >
Donderdag, 01-11; l'Hospitalet de l'Infant – Cambrils (19,7km; H****Tryp Port; L&O € 87,56)
Jacomine had zich gistermiddag afgevraagd of we niet gewoon een stukje verder langs de kust konden lopen voor een hotel dat wel open zou zijn. Dat gingen we na ons (simpel) ontbijt testen: o.a. bij Miami Platja had Google een aantal hotels aangegeven. Samenvattend: in de eerste 10 km kwamen we één hotel tegen, waarvan onduidelijk was of je er terecht kon.
We waren via de noordzijde van de barranco naar de kust gelopen, om daarna, slingerend tussen de zee en de spoorlijn, maar steeds op de Passeig Maritim, in noordelijke richting te lopen. Na een stukje strand en een Avinguda del Mare Nostrum dronken we wat cola en kregen van de kroegbaas (uit Santiago de Compostela) desgevraagd te horen dat we tot Cambrils de kust konden aanhouden. Daar waar er campings waren, konden we er (zeker in deze periode) overheen trekken.
Dàt deden we voor heel wat kilometers, tot we bij Mont-roig aankwamen. Aan de achterzijde van een huis liep een uit stenen opgebouwde dam langs het water.
Met een goede timing kon je voorkomen last te hebben van “buiswater”. Het lukte ons. Na nog een stukje strand ...
... kwamen we voor een barriere, die volgens Google en de GR92-beschrijving geen probleem mocht zijn.
Wij dachten daar anders over en opnieuw probeerde ik een doorgang op prive-grond te forceren. Dit lukte nu zonder veel problemen. Even verderop, bij een camping zou je weer langs de kust verder kunnen. Dat vonden we ook al niet verantwoord. Even verderop kon het weer wel.
Via een wegje kwamen we aan de zuidkant van de buitenste buitenwijk van Cambrils aan.
De Passeig Maritim voerde ons langs het OdT (voor een kaartje voor morgen), de haven en even verderop zagen we hotel Tryp.
Dàt hadden we verdiend, vonden we; na 19,7km was dit een welkome onderbreking. We hadden tussen twintig voor negen en vijf over half twee 1¾h gerust. Vanwege de resterende 3:55h kwam ons gemiddelde weer eens op 5,0km/h.
< Terug >
Vrijdag, 02-11; Cambrils - Cap de Salou - La Pineda (15,7km; Aparthotel Alexandra, Tarragona)
Met hotel Tryp was niets mis. Gelet op de sterren (en de prijs) mocht dat ook niet. De bedden en het ontbijt waren uitstekend.
Vandaag zouden we afscheid nemen van de GR92 en (later) Tarragona bereiken.
Het was duidelijk dat we in een toeristisch gebied kwamen: veel boulevards, Monnikspapagaaien (heel veel), open barretjes en schitterende bomen.
In hoog tempo liepen we door, ...
... tot we rond half elf in Salou waren.
Daar ging, zonder duidelijk signaal, de GR92 het binnenland in, namen we een koffiepauze en ontdekten we een schitterende voortzetting van onze tocht; men had aansluitend op de Carrer de Coulom een prachtige kustpad geconstrueerd.
Dit ging tenslotte over in de Carrer de la Gavina. We kwamen zo terecht in Cap Salou en uiteindelijk in La Pineda.
Daar bezocht ik het OdT. De ene dame sprak geen andere taal dan Spaans en “dook” toen bleek dat ik nou niet bepaald een “native”-speaker ben.
De ander was druk en langdurig bezig met een oude dame die voor € 50.= overnachting zocht. Tenslotte kreeg ik toch mijn kaartjes en was mij verteld dat je niet over de C-31B mocht lopen (naar Tarragona).
We liepen vervolgens naar het einde van de La Pineda-bebouwing.
Daar bleek het OdT-kaartje niet echt te kloppen. Een heer gaf ons desgevraagd aan dat je wel degelijk over de C-31B kon lopen, maar we vroegen hem ook waar de dichtstbijzijnde bushalte naar Tarragona, bij de camping, was.
We stonden daar nog maar nauwelijks toen de bus aankwam. Deze bracht ons naar de volgende halte, het BS in Tarragona, over de C-31B. Een deel van mijn documentatie noemde dit de Autovia AP-1 (een schaal hoger dan een C-weg); je mag er lopen, maar wat waren we blij dat niet gedaan te hebben. Men reed er (heel) hard, het wegenpatroon was (zeer) onoverzichtelijk (moeilijk over te steken dus); ook was er geen lol aan, namelijk een petrochemisch complex. Het alternatief, de draai die de GR-92 om Tarragona maakte (en die zeker een dag meer zou kosten), liep door voorsteden en dicht langs grote wegen. Op onze manier bleef er een gat van 3½-4 km ongelopen. We hadden 15,7 km gelopen tussen tien voor negen en vijf over één. Ten gevolge van 70 minuten aan pauzes, kwam ons gemiddelde op 5,4km/h. Dat gevoel hadden we onderweg ook; het ging hard en goed.
Vanuit het BS liepen we via de Rambla Nova naar de kust. We troffen daar een Apartementenhotel aan, waar we twee dagen wilden blijven.
Nadat we ons hadden ingericht, maakten we nog een rondje waarbij we het Balco del Mediterrani, het oude Amphitheater ...
... en het Romeinse Circus-Romeins Praetorium-Middeleeuws Kasteel ontdekten ...
... en bezochten.
< Terug >
Zaterdag, 03-11; Tarragona (16,5km; Aparthotel Alexandra, Tarragona; L&O € 127,58)
We konden ons desayuno in het hotel gebruiken. Dat hebben we beide dagen gedaan. Deze tweede dag stonden de muren, de kathedraal en de haven op het programma. Het werd in het totaal nog wat meer: 16,5km. Het was een verstandige beslissing om een dag over te blijven in Tarragona: de stad is het waard. Dat ondanks het feit dat de dag nogal regenachtig begon.
Via de Rambla Vella kwamen we op de prachtige Via de l’Imperi Roma,
die ons naar de muren (Muralles romanes) voerde. Helaas werden die op dat moment gerestaureerd, waardoor we een grote omtrekkende beweging moesten maken, om via de Sant Antoni-poort het oude stadscentrum in te lopen.
Daar draaiden we om de kathedraal ...
... en het aartsbisschoppelijke paleis heen, om bij de ingang van de eerste tot de ontdekking te komen dat je hem alleen kon bezoeken via het museum; daar dus naar toe.
Dat was nog gesloten en toen we terugkwamen op de openingstijd nog steeds. We stonden op het punt van plannen-omzetten, toen de kassière gehaast aan kwam zetten. Ze had zich verslapen. Alsublieft, neem nu (gratis) de Engelstalige audio-gids mee, maak vast een rondje terwijl ik de zalen open. En daar liepen we door de kloostergangen. Aan het eind bleek dat ons zelfs helemaal niets werd berekend. Vervolgens brachten we een bezoek aan het Forum.
Na de middagpauze liepen we over de Via Augusta, zochten vast naar het begin van de kustroute van morgen, liepen via de Passeig Maritim naar de haven, waar Jacomine een voor haar geschikt bootje zag liggen, Vervolgens ging het langs de Riu Francoli en de Antieke Necropolis, waarbij we het eerder al gemelde gat tussen gister en vandaag tot 3½km wisten in te perken.
< Terug >
Zondag, 04-11; Tarragona – Altafulla (17,5km; H-R La Torreta; DP € 89.=)
Een bijzondere dag: we hadden gister ontdekt dat er een heuse route vanuit Tarragona naar het noord(west)en liep: het Cami de Ronda. Dat was anders dan Google mij had willen doen geloven. (De GR2 bleef langer van de kust weg.) We vertrokken weer met een bewolkte lucht en het was ook fris en winderig.
De route bestand uit rotspartijen, ...
... afgewisseld met af en toe een strandje of een stukje boulevard.
Even na half twaalf kwamen we vanuit een strand op een stuk tufsteenachtig kalksteenrots ...
... dat uiteindelijk pal boven het volgende strand onbegaanbaar werd. Met wat kunst- en vliegwerk kwamen we daarboven in een bos terecht.
Vervolgens volgden we een paadje dat zo dicht mogelijk bij de kustlijn bleef.
Om 12:10h stonden we voor een hek van 2 meter hoog; aan de verkeerde kant.
En dus: Jacomine eroverheen, rugzakken erover tillen en daarna ik. Foto maken, probleem opgelost en zo liepen we La Mora in.
Aan het eind van het plaatsje draaiden we weer naar rechts, omlaag, op zoek naar een kustpad. Ik kwam daar uiteindelijk voor een kasteel te staan; het Castell de Tamarit.
Ik kon er geen doorgang vinden en dat betekende een omtrekkende beweging van ongeveer 2½km.
Het was duidelijk dat we het doel van vandaag (Creixell) niet zouden halen: het omlopen had ruim een half uur gekost.
Om kwart voor twee meldde een bordje dat Creixell op 8,2km en 2:05h van ons weg was. Het begon (weer) te betrekken en toen ik aan het eind van Altafulla een hoteltje zag, ...
dwong ik Jacomine m.o.m. daar onze rugzakken neer te zetten. Toen het eenmaal begon te regenen, ...
... was ze daarmee weer helemaal verzoend, zeker toen later bleek dat het eten en bed in het hotel zo gek nog niet was (met wel een wat kleine kamer). De 17,5km werd afgelegd tussen negen en veertienhonderd uur. In die tijd namen we 1¼h rust; hetgeen ons gemiddelde op 4,7km/h bracht.
We maakten nog even een onderzoekstochtje naar het noorden, waarbij we ook weer even op de Via Augusta kwamen. De vraag was natuurlijk; hoe morgen de route voort te zetten? Google was daar heel onduidelijk in.
< Terug >
Maandag, 05-11; Altafulla - Segur de Calafell (22,6km; H(-R) Victoria; L&O € 51.=)
Het eerste stukje kon (na gister) niet meer missen: we moesten door Els Munts, het voorstadje van Torredembarra. Daarna konden we bij voortduring de kust aanhouden.: eerst de Passeig Maritim,
daarna een natuurreservaat met (deels) een plankenpad,
een Carrer de la Platja en Platja, ...
... weer eens een Passeig Maritim, achter huizen langs ...
... en daarna een schier eindeloze boulevard.
Zo passeerden we Port Roma, Coma-Ruig en Sant Salvador. Pal vòòr Playa de Calafell kreeg ik dan toch eindelijk mijn Delta-ervaring: we trokken voor enkele tientallen meters door meters hoog riet.
Geleidelijkaan werd duidelijk, het werd half drie: we zouden vandaag Cubelles niet meer bereiken, ons eigenlijk einddoel. Gelet op de eerdere ervaringen en onze waarnemingen onderweg was het verstandigst: het eerste hotel het beste....., dan hadden we ook nog gelegenheid om aan een menu del dia te komen. En zo gingen we verder over de boulevard.
Maar we passeerden niets anders dan een tot restaurant omgebouwd Miramar, nergens een Hotel Kursaal ofzo te herkennen. Dus om half drie de smartfoon maar eens aangezet. (De 24h–info-stand in Segur de Calafell bleek gesloten.)
We passeerden het station en bekeken vast de treintijden (voor morgen of overmorgen). Even verder lag het hotel en met enige moeite vonden we het.
Het was van enorme allure, maar (in ieder geval in dit seizoen) niet erg gezocht, het restaurant was dicht. Bij betaling bleek dat we enigzins in het Nederlands konden communiceren: de vrouw van de eigenaar kwam uit Zuidlaren (“Bij Groninchen” meldde hij voor alle zekerheid.)
Tussen tien voor negen en vijf over drie legden we 22,6km af in 4 uur en tien minuten. Dat komt overeen met 5,4km/h. Het was dan ook een gemakkelijke tocht over een vlakke ondergrond.
Later die middag aten we aan de overkant van de (drukke) C-31, bij Bar-Ristorante Da Giovanni, voor € 21:20. Van de drukte op die weg hadden we op onze kamer geen last: ons balkon gaf uitzicht op zee.
< Terug >
Dinsdag, 06-11; Segur de Calafell - Vilanova i La Geltrú (12,9km; Ibis-Castelldefels; L&O € 78.=)
Men zette ons een uitstekend desayuno voor, op een service-boy geserveerd. Daarna zo snel mogelijk naar de kust en van Passeig Maritim (van Segur de Calafell), naar P.M. (van Cunit) ...
... en die van Cubelles. We kwamen horden Monnikspapagaaien tegen ...
... en staken eerst een klein riviertje (met stepping-stones) en uiteindelijk de Riu Foix (2 bruggen) over.
Vanaf dat punt hadden we bordjes met GR92-5-aanduiding. (Deze komt niet in mijn vorig jaar aangeschafte GR92-boek [2004] voor.)
Aan het eind van de Passeig Voramar moesten we het strand op, langs een natuurreservaatje.
Bij een eerdere drankstop had ik al grvraagd naar de mogelijkheid op deze manier Vilanova te bereiken. Dat kon, maar je moest er wel een “sender montagnar” (of zo) voor kunnen lopen. Dàt was te proberen.
Na het strand liep het (gemarkeerde) een pad verder langs de spoorlijn. Dààr lopen is in Spanje blijkbaar toegestaan; mooi.
Even later kwam het “bergpad”, ...
... en tenslotte, natuurlijk, de boulevard: inderdaad, weer een Passeig Maritim (met strandje).
Bij het OdT ...
... vroeg ik naar info over (mn. betr. de paden van) El Garraf, het grote natuurrevervaat tussen Vilanova en Barcelona. Hier werd uitgebreid naar onze tocht (start en doel) gevraagd. De afstand naar Sitges, anders dan ik meende, was nog altijd 7-8km. Jacomine bijpratend concludeerden we dat we het stuk naar Sitges maar als opwarmertje voor volgend jaar zouden bewaren.
Dan nu naar het treinstation, voor een overnachting in Castelldefels, ...
... op bus- (eventueel loop-)afstand van terminal-1 van het vliegveld van Barcelona. (500m verderop kwam de GR92 nog even bij.) Vanaf 8:34h tot 11:35h hadden we 12,9km gelopen in 2:23h; een gemiddelde van (opnieuw) 5,4 km/h.
De volgende dag, in het vliegtuig koos de piloot een route waarbij we een groot deel van onze tocht konden overzien. Even later kwamen ook de Pyreneeën, nog deels onder de sneeuw, voorbij.
We hadden in veertien dagen bijna 300km gelopen, maar na aftrekken van de “rondjes-dorp” bleef daar 254km van over.
We hebben daarbij met alle mogelijke terreintypen te maken gehad. In de provincie Valencia hebben we een paar GR92-merkjes gezien, maar die route moet toch ergens het binnenland in zijn gegaan, waarschijnlijk bij de grens met Catalunya, ruimschoots vòòr de Serra del Montsià. Pas bij l’Ampolla kwam de GR92 weer bij, maar bij Cambrils namen we weer afscheid, Onze keuze voor Cap Salou vinden we nog steeds een goede. (Voor wie, zoveel mogelijk de GR92 aanhoudend, de tocht rond Tarragona zou willen maken kan overwegen van “onze” bushalte via de TV-3148 naar Vila-seca te lopen.)
Na Tarragona liepen wij geruimte tijd over het Cami de Ronda (tot Torredembarra); de GR92 kiest daar voor het “binnenland”, eerst vlak langs de A-7 om later nog meer naar het westen te buigen. Pas bij Vilanova i La Geltrú komt hij bij de kust terug, om vervolgens, na Sitges, weer om Barcelona te buigen. Wij liepen vanaf Cubelles op de GR92-5.
We hebben er dit keer veel meer lol in gehad dan vorig keer, waar m.n. het stuk tussen Valencia en Castellon in toenemende mate tegenviel. Een volgend keer zullen we via Sitges een stuk van het N.P.El Garraf proberen te doen, om daarna “achter” het vliegveld om (natuurterreintje) door Barcelona te trekken. Tussen die stad en Blanes moet onderzocht worden of het i.p.v. de GR92 die Corredor Montnegre de moeite loont de kust aan te houden. Na Blanes is het volgen van de GR92 tot Llanca het meest voor de hand liggend, waarna we via de GR11 zover naar het westen zouden kunnen trekken dat we een goede aansluiting op de GR7-GR36 krijgen.
< Terug >
##################
Maak jouw eigen website met JouwWeb