Zuid-Spanje februari-maart 2014 (start)
(eerste gaatjes-dicht-actie)
1a (A): Los Alcazales – Vera (--> Almerimar)
< maandag, 17-02 > < dinsdag, 18-02 > < woensdag, 19-02 > < donderdag, 20-02 >
< vrijdag, 21-02 > < zaterdag, 22-02 > < zondag, 23-02 > < maandag, 24-02 >
< dinsdag, 25-02 > < woensdag, 26-02 > < donderdag, 27-02 >
zie voor dl.1b (B+C): maart 2014
Los Alcazales – Vera
17-02-2014 Los Alcazales aansluiting 16:49 17:34 00:45 00:00 00:45 4,3 18-02-2014 Los Alcazales Camping La Manga 08:36 13:30 04:54 01:01 03:53 20,9 19-02-2014 Camping La Manga rondje via Cabo 09:14 13:15 04:01 00:56 03:05 16,7 20-02-2014 Camping La Manga La Union 08:28 14:36 06:08 01:45 04:23 23,1 21-02-2014 La Union Cartagena 08:19 13:30 05:11 01:40 03:31 18,6 21-02-2014 Cartagena (naar haven v.v.) 14:58 16:24 01:26 00:10 01:16 7,7 22-02-2014 Cartagena Puerto de Mazzaron 08:30 15:44 07:14 02:00 05:14 28,0 23-02-2014 Puerto de Mazzaron Calnegre 09:23 15:35 06:12 02:30 03:42 19,5 24-02-2014 Calnegre Calabardina 08:49 13:50 05:01 01:18 03:43 17,8 25-02-2014 Calabardina San Juan de los Terreros 08:30 13:45 05:15 01:42 03:33 18,3 26-02-2014 San Juan de los Terreros Vera-Playa 08:56 14:30 05:34 01:28 04:06 23,0 26-02-2014 Vera-Playa (zuid) Aansluiting (m.o.m.) 15:09 15:12 00:03 00:00 00:03 0,2
Ooit hadden we ons voorgenomen om niet te proberen onze tocht langs de Spaanse oost- en zuidkust zo nauwkeurig aaneensluitend te laten zijn als die van de GR5 en GR10. Dat zal ook nooit echt gebeuren, maar toen we ontdekten dat het overgeslagen stuk in Murcia enkele fraaie natuurreservaten bezat èn de overnachtingen iets gemakkelijker te regelen waren dan ik indertijd dacht, besloten we hier toch een aansluiting te maken tussen Los Alcazales en Vera. Al gauw bleken er ook goede mogelijkheden voor de stukken tussen Almerimar en Motril èn tussen La Herradura en Marbella (La Calahonda).
De groene stukken wilden we gaan invullen
Hierbij speelde verder nog een rol dat we hierbij weliswaar nog al eens langs de weg moesten lopen, maar dat deze op de MarcoPolo-kaarten groen gemarkeerd waren ("mooi/landelijk") en in de praktijk buitengewoon rustig bleken) èn dat we (m.n. in het eerste stuk) m.b.v. “Maps-with-Me” dòòr de natuurreservaten konden trekken Hierdoor werden de afstand van de dagtochten ook nog eens wat overzichtelijker. Voor alle zekerheid hadden we t/m Vera alle overnachtingen op één na gereserveerd.
Het stuk tussen Los Alcazales en Vera
In het tweede deel hadden we ook nog gepland om de GR7 op hoogte van Cádiar aan te sluiten op “onze” GR92. Dat is (uiteindelijk) allemaal uitzonderlijk goed gelukt.
(Er zijn nu nog plannen om enkele stukken rond Castelló-de-la-Plana, tussen Alicante en Benidorm en tussen Estepona en Tarifa dicht te lopen. De andere onderbrekingen hebben allemaal een duidelijk verhaal en meestal gaat het om onbeduidende stukken van geringe omvang.)
Maandag, 17-02: Los Alcazales–bushalte – H***Christina; [€ 69 (LO)]
Na een voorspoedige vliegreis stonden we voor het vliegveld van Alicante, waar we met enige hulp de halte voor de bus (van Costa Azul) naar Torrevieja vonden. Deze zou later komen dan mijn schema aangaf. In Torrevieja bleek in het busstation dezelfde informatie op de officiële timetable te vinden te zijn. Hoe het kan zijn dat we de bus van 11:15h helemaal niet gezien hebben, kunnen we niet uitleggen. Nu gingen we dus met die van 12:00h en moesten in Torrevieja geruime tijd op de aansluiting naar Los Alcazales wachten. We hebben de tijd gedood door een bezoekje aan de boulevard. De bus zou om 15:10h vertrekken, maar dat werd 15:30h. Zo kwamen we pas om 16:45h bij de bushalte aan waar we ooit onze wandeltocht hadden onderbroken. Uit onderstaand kaartje blijkt een zekere overlap te zijn opgetreden.
Even later gingen we op weg naar ons hotel. We bereikten dat na ¾uur en 4,3km.
Het lag aan de zuidkant van Los Alcazales, tegenover een militaire basis. We waren op tijd op onze kamer om rond 18:45h de taptoe te horen blazen. We aten (goed) in de pizzeria Torino in de buurt van het hotel, dat zelf geen maaltijden aanbood.
Dinsdag, 18-02: Los Alcazales-hotel - Camping La Manga [bungalow L070: € 55/n]
Nadat we om de militaire basis heen waren gelopen, zochten we een pad langs het water van het Mar Menor. In eerste instantie gingen we te vroeg naar de kust en liepen uiteindelijk op hekken en watergangen vast. Ondertussen werden onze gangen niet alleen door een tweetal honden nagegaan, maar door hen ook luidkeels becommentarieerd.
Tenslotte kwamen we een heus bordje tegen dat ons, na de (Rambla de) Albujón, alsnog naar de kust stuurde.
We liepen op de GR92 (en het Itinerario ecoturistico) door een natuurterrein met ZEPA-status.
Het gaat hier om een lagune/kweldergebied aan de westzijde van het Mar Menor. Het bestaat deels uit verlaten zoutpannen en kent dan ook veel halofyten, maar door de mijnen rond Cartagena en La Union zijn er ook zones met een hoge arseen-last.
Opvallend was het voorkomen van o.a. Echinophora spinosa, Helichrysum stoechas (een strobloem; gele sempervivum), Coris monspeliensis, Pancratium maritimum, Lycium intricatum (een boksdoorn) hebben we niet gezien.
Er was een goed begaanbaar pad, waarover zelfs te fietsen viel. Wij kozen er echter voor een smaller en meer slingerend te nemen, dichterbij de waterlijn.
Het eerste plaatsje dat we via de van veel schitterende en veelvormige versieringen voorziene boulevard doorliepen, was El Carmoli,
Een bruikbaar koffie/colatentje was hier niet te vinden.
Hierna liepen we weer door een natuurterrein. Dit stuk tussen Los Urrutias (een bruikbaar koffie/colatentje was ook hier niet te vinden) en Los Nietos is de Saladar de Lo Poyo. Men onderscheidt:
- de oude zoutpannen zelf (Carrizales), met veel riet (Phragmites australis);
- de zandranden tussen de pannen en het Mar Menor (Arenales), met een typische duinvegetatie.
De endemische en zeldzame Mar Menor asperge (Asparagus macrorrhizus) hebben we deze dag een enkel maal gezien.
Opnieuw meldde een bord ons dat we op een deel van de GR92 liepen, tussen San Pedro del Pinatar en de zuidgrens van Murcia (bij Calarreona). Wij zouden hiervan het grootste deel gaan doen, maar het stuk tussen Cala Reana en Isla Plana was wegens het ontbreken van overnachtingsmogelijkheden door mij aangepast. Hoe dat in de praktijk ging, blijkt hieronder (zie dag 20 t/m 22 februari).
Na het passeren van het plaatsje Los Nielos (een bruikbaar koffie/colatentje was hier ook al[weer] niet te vinden), ...
Een terugblik
... kwamen we weer in een natuurterrein. Onze keuze voor het smalle, kronkelige pad leverde hier zijn eerste consequenties: soms moesten we over een soort zandbank om over een stroompje te kunnen komen ...
... en die ene keer dat we dachten dat dit niet nodig was, omdat er wel heel weinig water in het geultje stond, bleek de grond er zo slap en doorweekt, dat ik er tot over mijn enkels in wegzakte.
Verrassend was dat alleen de buitenkant van mijn broekspijpen en schoenen nat en buitengewoon drabbig waren geworden, maar dat mijn benen, sokken en binnenkant van de schoenen volkomen droog waren gebleven. Het gevolg van een snelle reactie?
Een tijdje later liepen we door Islas Memores en … inderdaad … een bruikbaar koffie/colatentje was hier zowaar niet te vinden.
Een plankenpad met informatiebordjes maakten de tocht wat toeristisch, maar niet minder fraai. Geleidelijkaan kwamen we in de buurt van de camping.
We benaderden hem van de Mar Menor-kant, waardoor we ontdekten dat er hier een goed bruikbaar restaurant was. We aten daar ons Menu del dia. Daarna meldden we ons bij de receptie, 700m verder het binnenland in. We kregen de sleutel voor het door ons gehuurde huisje ,,,
... dat zag er ongeveer zò uit
,,, en deden inkopen bij de aan de camping gelieerde Spar.
Het werd tijd mijn schoenen te schonen; dat ging niet vanzelf en duurde dan ook wel even.
We hadden deze dag 20,9km gelopen, in minder dan 4 uur (excl. rust).
Woensdag, 19-02: vanuit Camping La Manga via Cabo de Palos en Cala Reona
Vandaag zouden we drie dingen doen: een stuk van La Manga lopen (en daarbij zoveel mogelijk van de Granvia [grote weg] proberen te ontlopen), onderweg een koffie/eettentje vinden èn een 'gafas de sol' voor Jacomine proberen te vinden. Onderweg naar Spanje was haar beste zonnebril gesneuveld en de reserve kleurde de omgeving hinderlijk oranje.
Kortweg: in het tweede en derde doel zijn we niet geslaagd. Nu wat dat wat die zonnebril betreft ook niet zo erg; veel zon hebben we de eerste dagen niet gehad.
Eerst liepen we langs Playa Honda, waar men een aantal info-borden voor de liefhebbers had opgesteld.
Bij de insnoering van La Manga ontdekten we dat er maar weinig mogelijkheden waren om niet langs de Granvia te lopen ...
... en we besloten dan ook om langs het strand naar het zuiden te lopen en via Cabo de Palos, ...
... Cala Flores en Cala Reona.
terug te keren naar de camping. Dat was een fraaie tocht; eens een dagje zonder rugzakken.
Bijna “thuis” ontdekten we dat het onmogelijk was om over de Autovia door te steken naar de camping; tussen de beide banen bevond zich een diepe goot, met aan beide zijden een stevige vangrail. Er zat weinig anders op dan naar een brug over de weg te lopen. Hiernaartoe hebben we gedeeltelijk ge”bushwalk”t.
Pal bij de camping, een veldwegje
Onderweg meldde een informatiebord o.a. dat de zeekraalachtige plant die we veelvuldig zagen hier geen Salicornia maritima heette, maar Sarcocornia perennis.
Bovenstaande ansichtkaart vind ik de situatie duidelijker aangeven dan Google-maps of -Earth. Links langs het water het laatste deel van de tocht van gister. Linksonder is de getordeerde rechthoek de camping, met de ingang aan de landzijde; ons huisje bevindt zich aan de linkerkant, ongeveer in het midden. De tocht van deze dag bracht ons tot het kanaal dat rechts iets onder de groene klem zichtbaar is (en daarna liepen we uren buiten beeld).
Onze tocht van dit keer had een lengte van 16,7km, met een looptijd van iets meer dan 3 uur.
Donderdag, 20-02: Camping La Manga via Cabo Palos - La Union [H**/R Sierra Mar (LO € 36)]
Na ons ontbijt hingen we onze rugzakken weer eens op en liepen de camping uit. We moesten weer een op ingewikkelde manier de snelweg oversteken en er daarna nog een tijdje (via de ventweg) langs lopen, maar uiteindelijk kwamen we toch in het Parque Regional de Calblanque (enz..).
We kwamen eerst op de PR-MU-01 (die ons via Cobaticas rond de Peña del Aguila voerde; waarbij we terugkijkend een fraai overzicht over het reservaat en La Manga hadden)...
... en later op over de GR92. Daar bleek na verloop van tijd dat er een bord verkeerd stond:
... we liepen daardoor in de richting van het dorpje Atamaría. Nu gaf dat niet echt: we kwamen langs een fraaie bron waar we een tijdje rust namen.
Atamaría is zo'n resort-achtig plaatsje, waar maar een paar bewaakte en voor auto's geschikte aan- en afvoerwegen zijn. Voor wandelaars zijn er hier en daar doorgangen waar je met je rugzak maar nauwelijks doorheen kan. Hoe dan ook: in dergelijke dorpjes vind je natuurlijk geen koffie/colahuisje.
Oorspronkelijk was het de bedoeling via het plaatsje Portman verder te gaan, maar dat leek wat om en ik meende door eerder naar het noorden af te buigen minder over asfaltwegen te hoeven lopen.
Een eerste afslag zag er wat lastig uit en ik koos ervoor de volgende te nemen. Dat bleek, toen we deze uiteindelijk bereikt hadden, een afgesloten privéweg te zijn.
Er zat niets anders op dan door te lopen naar de RM-F43, een redelijk drukke weg,
In La Union, echt een mijnstadje, bleek dat niemand ons de weg naar het hotel wist te wijzen. Geen nood: Maps-with-Me redde ons weer eens.
Tijdens een 'extra' rondje zagen we deze schitterende mercado.
Deze dag liepen we in iets meer dan 4:20h 23,1km. Tot vlak bij La Union was het een schitterende en verrassende tocht.
Vrijdag, 21-02: La Union – Cartagena [(H***R)Pensión Manolo II; € 30 (LO)]
We kozen ervoor om Cartagena via een ruime omweg naar het noorden te bereiken. De kortste afstand was nauwelijks meer dan 9km, maar dan langs de F43, te druk voor natuurliefhebbende wandelaars. Zuidelijk lagen de heuvels, maar mijn kaartjes waren niet duidelijk over de vraag of je daar op fabrieksterrein komt en al evenmin over het aantal km's. We zouden nu langs Los Camachos en La Aparecia lopen en dan naar het zuiden, naar Cartagena afbuigen.
Het was de bedoeling het vandaag wat rustig aan te doen, omdat het morgen een zware dag zou zijn.
Het plaatsje Los Camachos bleek een uit zijn krachten gegroeid fabrieksterrein te zijn: de crisis had hier voor een schitterend wegenpatroon gezorgd, maar geen verkeer en geen bebouwing.
We kenden dat uit de omgeving van Castellon-de-la-Plana. Voor de naamgeving van de straten had men het lumineuze idee gehad het Periodiek Systeem van Mendeljev leeg te schudden: over de Avenuda del Carbono passeerden we onder andere de Calle Managensio, C/Bario en Iridio.
Daarna liepen we over de vlakte ...
... om uiteindelijk dan toch naar het zuiden, in de richting van Cartagena te lopen. We zagen op grote afstand de grote weg en de vraag was of en hoe we daar overheen konden … totdat we een man ons tegemoet zagen lopen: er was een tunneltje onder de weg door.
De wandelaar bleek een Duitser die van Lissabon op weg naar Berlijn was. Hij was uit Lissabon vertrokken, liep zoveel mogelijk langs de kust en vertelde verder dat twee dagen na hem een tweetal Portugezen liepen die plannen hadden een rondje Iberisch schiereiland te doen. Of wij trouwens meer konden vertellen over de Alpen. Ik vroeg hem zijn mailadres om nadere info te kunnen sturen. Dat adres blijkt niet correct; jammer.
We namen afscheid en liepen door, om via het viaductje de Autovia de Murcia (A-30) bij Los Carbonales te kunnen kruisen. Het duurde daarna niet lang voordat we Cartagena binnenliepen.
Iets ten noorden van het centrum was ons hotel.
's Middags liepen we nog even naar de haven (het rode stuk op het onderstaande kaartje).
Cartageners zijn rustige mensen, het imiteren waard. Ze laten zich overigens gemakkelijk benaderen.
Over de route naar Cartagena, 18,6km, deden we 3½ uur. Het was niet zo fraai als ik mij had voorgesteld. Over het ommetje naar dehaven en terug deden we bijna 1½ uur; het was 7,7km. Hier kwamen we op eerder verkend terrein (zie 2011 [23 maart]).
Zaterdag, 22-02: Cartagena – Puerto de Mazzaron [H**La Galerica; € 49 (LO)]
Deze dag eerst een stuk door de stad en zijn buitenwijken. Ergens hoopte ik nog een (open) koffietentje tegen te komen. Tevergeefs.
Daarna moesten we zien een afslag naar links te vinden, waardoor we niet alleen een rustig wegje zouden lopen, maar ook nog eens iets zouden afsnijden. Grappig was overigens dat Google zonder meer aangaf dat je deze route kon lopen, terwijl Maps.me meldde dat er een stukje was waar het wegje minder dan een pad was. Zo was het en als er geen fietser was geweest die zonder aarzelen verder ging, dan hadden we ons vast afgevraagd of we wel goed zaten. We liepen door het NP La Muela- Cabo Tiñoso en dan is het wel aardig dat zoveel mogelijk langs paadjes i.p.v. wegen te doen.
Het pad waarover we verder moesten (en konden)
Nadat we over de pas die op bovenstaande foto in het midden te zien is, waren getrokken, kwamen we weer op de weg (RM-E22). Dat was geen straf: de weg was niet druk (af en toe een fietser, soms een auto of motor) en liep geleidelijkaan omhoog naar een schitterende pas. We hadden een prachtig uitzicht over het natuurreservaat.
We zijn over de pas en kijken terug
Voor ons uit lag een fraaie afdaling.
Terugkijkend...
Voor Isla Plana liepen we een korte poos over de PR-15 (MU-Cart) en in dit plaatsje waren ze zo blij dat we de tocht tot nu toe zonder kleerscheuren hadden doorstaan dat er spontaan flamengo's werden gedanst. We dronken voor de gezelligheid een pilsje mee. Ik had hier eigenlijk willen overnachten, maar volgens booking.com was alles hier volgeboekt en de campings waren dicht. We liepen dòòr naar Puerto de Mazarron.
We kregen daarop een fraai uitzicht en vonden het hotel aan het begin van het dorp.
Het zoeken van de C/ Trafalgar had wat voeten in de aarde. Het gemakkelijkst is dan de rugzak tegen een paaltje zetten, Jacomine daarop laten passen en dan een snel, oriënterend rondje te maken. (Achteraf bleek dat Maps.Me met de juìste vergroting het hotel uitstekend aangaf.)
Het was een zware dag: 28,0km. We hadden daar 5¼ uur voor nodig gehad.
Zondag, 23-02: Puerto de Mazzaron – Calnegre [Albergue de Puntas de Calnegre, (2x € 17,30)]
Na het geweld van de vorige dag zou het wel aardig zijn wanneer we nu een wat korter route konden lopen. Het ging uitstekend: 19,5km, met minder dan 3¾ uur aan looptijd; en het was nog mooi ook. Bij het verlaten van Puerto kwam ons een tweetal lopers tegemoet. Ik groette hen met een "Bon dias" dat ik zoveel mogelijk als "Bong dia(s)" liet klinken. De reactie was een stroom Portugees. We ontmoetten hier de Portugezen die door de Duitser waren voorspeld. We babbelden (in het Engels) over hun opzet een rondje Iberica te doen en over onze ervaringen en plannen.
Daarna liepen we een stukje over het strand, ...
... en zagen even verder prachtig geërodeerde rotsstructuren ...
... en liepen daarna over een prachtige kustweg, uitgehakt in de rotsen, ...
... vervolgens door een natuurreservaatje (Sierra de las Moreras), ...
... waar we iets van het pad raakten en moesten klauteren.
Daarna nog een paar kilometer langs simpele wegjes.
De Albergue (bijzonder ontwerp) ...
... ligt iets na het dorpje (Puntas de Calnegre - Playa de Percheles), waardoor we in de gelegenheid waren vast een eettentje te kiezen.
In de Albergue reageerde men op ons alsof er nooit iemand kwam slapen (en ze dus niet wisten hoe je de ontvangst moest regelen). Maar met de kamer was niets mis en na inrichten gingen we dus terug naar hert dorpje om te eten.
Maandag, 24-02: Calnegre – Calabardina [H**R El Paraiso; (LO) € 62]
Tussen Puntas de Calnegre en Calabardina ligt het NP Cabo Cope-Puntas de Calnegre. Het zou het wel aardig zijn wanneer we ook hier door het natuurreservaat konden. Anders, langs de weg, kwam het (Google-Maps) op 22,5km uit. Google gaf geen mogelijkheid om het reservaat te doorkruisen, Maps.Me gaf in het centrum ervan een ongelooflijk onaanzienlijk paadje.
Wel, het ging allemaal perfect en was uitzonderlijk mooi (behalve het weer: we moesten in het regengoed). Anderzijds hadden we de mazzel dat er heuse GR92-markering was, waardoor het wegje → pad → paadje → spoor toch steeds goed te volgen was.
Uiteindelijk liep dit uit in een richeltje, warover we slechts met handen en voeten verder konden.
Twee terugblikken
Hierna kwamen we op een wegje dat van de kust afleidde en waar enige controle via Maps.Me wel nuttig was. De route bleef daarbij mooi.
Eenmaal in Calabardina was het niet moeilijk het hotel te vinden; het lag aan de doorgaande, maar niet drukke weg, “Wel,” zei Jacomine, “het doet zijn naam eer aan” “Zo mooi?” vroeg ik. “Nee, zo gesloten als na de zondeval” zei zij.
Ik controleerde of de engel met het vlammende zwaard op zijn post stond. Dat bleek, na lang bellen, niet zo te zijn: het was de hotelier die ons blijkbaar nog niet/niet meer had verwacht. Hij meldde dat het restaurant in de verbouwing was (vandaar Jacomines veronderstelling), maar dat we in het buurtje achterom een mogelijkheid hadden en dat daar morgen ook het ontbijt zou worden geoffreerd.
We werden aldus welkom geheten en richtten ons vervolgens in in een kamer met bruikbaar (was!) balkonnetje. Daarna hebben we een 'rondje dorp' gemaakt en wat bij het restaurantje gegeten.
Het was een goed geslaagde dag met 17,8km en ongeveer 3¾ uur looptijd.
Dinsdag, 25-02: Calabardina – Sant Juan de los Terreros [H**Playa Terreros; € 65 (L) + € 7 (O)]
Natuurlijk ging het mis met het ontbijt. We hebben er een kwartier staan wachten of het restaurantje nog open ging. Niet dus. Toen we dat vertelden bij het afmelden werd ons (uiteraard) de kosten voor het ontbijt geretourneerd (met de verontschuldigingen). Pas na meer dan 7 kilometer vonden we een plek om alsnog onze maag te vullen, in Àguilas.
in Àguilas, bij de haven
Er was nog iets waarop het vandaag fout zou kunnen gaan: het hotel dat ik in St.Juan de los Terreros had uitgekozen, had niet op mijn mail en nu ook niet op mijn bellen gereageerd (R-H**Calypso Almeria-playa).
Er was één alternatief, maar dat was voorin het dorp en eigenlijk kwam dat i.v.m. de erop volgende dag slecht uit: een slechte verdeling van het aantal kilometers. Maar ja, 'demain est demain', zoals Jacomine nogal eens pleegt te melden. En zo denk ik er ook over.
Dus: op pad; eerst langs een simpele C-weg naar Áquilas, waar we dan uiteindelijk aan ons ontbijt toekwamen. Daarna een prachtige boulevard met links en rechts kleine palmparkjes.
Boulevard met merkje
Vervolgens, na het plaatsje Calarreona, trokken we door een klein reservaatje (Cuatro Calas); onze markering bestond hier uit witte 'zeegrens'palen.
Terugblik op het laatste deel van het reservaat
Aan het begin van het dorp zagen we onze alternatieve overnachting. Die zag er niet slecht uit en toen er ook nog plaats bleek, was de beslissing snel genomen en we richtten ons in; begane gronds met een terras met zitjes.
We hadden 18,3km gelopen in nauwelijks meer dan 3½ uur.
Die middag hebben we in een restaurantje langs de kust onze warme maaltijd gegeten.
Woensdag, 26-02: Sant Juan de los Terreros – Vera-Playa [H/R*** Terraza Carmona]
Het was deze dag een kalme dag; het aantal kilometers was weliswaar 23, maar we liepen vaak asfalt of boulevard.
We waren dan ook na ruim 4 uur gaan dan ook al in Vera-Playa. Na de eerste kilometer zagen we het hotel Calypso, waar ik het boven over had. Nee, dat had een wintersluiting; goed dat we gister niet tot hier waren doorgelopen.
Aan het eind van het dorp kregen we een ruiger stukje met 'natuurlijke sculpturen'.
Daarna werd het onvermijdelijk: we moesten over de weg. We waren daar praktisch het enige verkeer.
Een oud (19e eeuwse) aquaduct
Maar geleidelijkaan werd het drukker. En tenslotte kwamen we bij de rotonde waarvan ik dacht dat dat in 2011 ons uiterste punt op deze weg was geweest.
Er ging daar juist een bus in de richting van Vera. Hadden we die gemist? Waar was dan de halte? Daarvoor maar eens een makelaardij in gegaan. (Er zijn in die contreien veel huizen te koop.)
“Ja, bij die lantaarnpaal is de halte, maar wanneer hij komt weet ik niet'.
De lantaarnpaal [BH Parque Acuatico] kwam met dezelfde info als die ik van internet had gehaald. Als dat klopte, duurde het nog ¾ uur.
We brachten het niet op om ook dit keer nog eens naar Vera te lopen. Dat was nog 7 kilometer. Ook dorsten we het niet (om de tijd te doden) nog even verder te lopen naar de volgende halte. De bus was dit keer een plaatselijke maatschappij (Baraza); zou hij even accuraat zijn als Alsa? Missen zou lastig zijn; het was een 1-uursdienst. (Die volgende halte was op zo'n 500m en die [naar thuis bleek]) hadden we eigenlijk moeten hebben. Ik had mij bij de voorbereiding vergist.
Om 15:37h kwam de bus aanzetten en voor 2x € 1 .20 mochten we mee naar het busstation van Vera.
Daarna liepen we nog ruim een kilometer om het hotel te vinden.
Na inrichten en eten hebben we nog een rondje dorp gemaakt, daar namen we nu meer tijd voor dan in 2011; toen immers liepen we linea recta naar het busstation.
Ni vielen we hierbij ontdekkender wijs ook nog in een onduidelijk feest.
Donderdag, 27-02: Vera – Almerimar [H*****Golf Almerimar; € 103,70 (LO)]
's Ochtends er vroeg uit en afrekenen. We kochten onze kaartjes (bij het busstation; om 7:48h) en namen ons ontbijt. Om 8:30h moest de Alsa-bus komen, maar dat werd wat later. Om 8:45h vertrok hij, met ons, en bracht ons om 10:00 in Almeria (à 2x € 8,74). We stapten daar over op een bus naar El Ejido. Deze vertrok om 10:25h à raison van 2x € 2.90.
Vervolgens zochten we naar de bushalte voor de bus naar Almerimar (nu weer eens een plaatselijke dienst (Autobuses de El Ejido), die zijn halte niet in het busstation blijkbaar zelf mocht hebben …. omdat zijn start in San Isidro lag? Deze kwam ook wat verlaat, maar even na 12:25h waren we op weg; ditmaal kostte het 2x € 1,33.
We stapten exact op de juiste plaats uit en gingen op zoek naar een hotel.
Dat had voeten in de aarde. Degene die ik op het oog had waren gesloten. Toen meldde een echtpaar dat het golfhotel een goed alternatief was. 'Si, pero … la quenta” bracht ik daartegenin, booking.com-ervaren als ik was.
'Nou dat viel wel mee, ze gaven redelijke kortingen' kregen we als antwoord.
Dat bleek: we kregen, volgens de rekening, 33% korting, waardoor het bedrag van € 103,70 (LO) een beetje begrijpelijk wordt, want zo'n hotel hadden we nog nooit eerder gezien.
De kamer was een appartement met ENORM balkon. Het bed was geschikt voor drie personen; reden waarom men er drie (dubbel)kussens naast elkaar had geplaatst(?)
De gordijnen, lichten en TV werden bediend middels een schakelpaneel dat zoveel info bevatte dat men zonder leesbril gedoemd was in het donker te blijven zitten.
Natuurlijk had ieder een eigen toilettafel (dus toch voor twee personen) en was er een … hé, waar was de wasgelegenheid? Wel, die bleek in een eigen ruimte verstopt te zijn.
Na het inrichten trokken we over het golfterrein, dat deels aan de andere kant van de weg naar El Egido lag, samen met een paar eendenvijvers. Die annex was te bereiken via een tunneltje.
Kortom...
Ach, eigenlijk hadden we dit ook wel verdiend, hè. Tijdens deze gaatjes-vul-actie hadden we nu al in het totaal (op de route) 197,9km gelopen, in 37:22h.
We maakten na het inrichten nog een eetrondje door het dorp. In de praktijk aten we in de haven. Later genoten we nog van een pilsje op terras van hotel. Het bleek dat half Zweden in dit hotel overnachtte om er te kunnen golfen.
Voor het vervolg (1b: Almerimar – Motril): zie maart 2014
Maak jouw eigen website met JouwWeb