De dazer

 We zijn niet bang voor honden, maar soms is het nuttig ze op een afstand te houden. Een hondenfluitje helpt vast wel, maar bijna per vergissing hebben we ooit eens een echte Dazer aangeschaft.

Dat was in 2006, voordat we het alpine deel van de GR5 begonnen. Internet-verhalen gaven aan dat er vòòr Nyon lastige honden te verwachten waren. Wel, die honden hebben we nooit gezien, alleen maar gehoord, achter hoge hagen en schuttingen. Andere keren echter bleek het nodig de Dazer te gebruiken. Alsof ze bestraffend werden toegesproken, houden de dieren op met blaffen en draaien zich af. Zie verder: http://www.dazer.nl/dazer.htm

Het apparaat werkte niet bij een oude hond. Onduidelijk is of dit kwam omdat deze doof was of omdat ook bij honden de bovengrens van het gehoor daalt.

Bij katten en koeien werkt het apparaat ook, ik zal het zeker nog eens op een stier uitproberen.

Bij paarden durf ik het niet zo goed te gebruiken. Ik ben een beetje beducht geraakt voor panische schrik van die dieren. Ooit liepen we een groep bereden paarden tegemoet. Op een meter of vijf afstand schrok één van dieren zo van mij dat hij bijna dwars wegsprong en via een greppel en prikkeldraad probeerde van de weg weg te komen. De berijdster kon er nauwelijks op blijven zitten. Was het mijn gezicht, mijn stem of het rode T-shirt? Hoe dan ook, die paniek was even schrikken.

Later nog liep iemand de honden uit te laten. Ondanks de verplichting die dieren aan de lijn te houden, liepen zij los en dus prompt achter een stel paarden aan, dat in volle vaart op ons af kwam stormen...

 

 

 ########