De "GR 92" (maart-april 2011)

 Inleiding

Zoals bij GR7-2011 beschreven, ging de tocht door de bergen niet door: de omstandigheden waren er niet naar.  Ik had echter nog een stukje kustwandeling "achter de hand"; ik had enige vorbereiding gedaan aan het stuk tussen Carboneras en Alicante. Het werd toch wel een wat 'heen-en-weer-gereis'. En pas veel later (2014) lukte het om de gaatjes weer (m.o.m.) dicht te krijgen.

 

 

< Schema >

 

< 19 maart, Almeria >       < 20 maart, Almeria >

 

< 21 maart, Carboneras - Mojacar >        < 22 maart, Mojacar - Vera >

 

< 23 maart, Cartagena >

 

< 24 maart, Torrevieja >        < 25 maart, Torrevieja - San Pedro >       < 26 maart, San Pedro - Los Narejos >

 

< 27 maart, Torrevieja - La Mata >      < 28 maart, La Mata - La Marina/Sta.Pola >

 

< 29 maart, Sta.Pola - Alicante >

 

< 30 maart, Calpe - Urb.de Tosal >      < 31 maart, Calpe - La Llobella >

 

< 1 april, Cap Negret - La Cala >      < 2 april, El Campello - Alicante >

 

       < 3 april, Alicante >              < 4 april, Alicante >

 

       < 5 april, Terugreis >

 

 

 

 

 

Schema

 

 Datumvannaarvertrekaankomsttot.tijdpauzeslooptijdaant.kmCarboneras – Vera







21-03-2011Carboneras-BHMojacar - hotel09:14gggggg04:4324,422-03-2011Mojacar - hotelVera-BS09:02gggggg03:2417,3Los Narejos – La Marina







25-03-2011Torrevieja - appartementSan Pedro del Pinetar-BS08:4915:2206:3301:3404:5927,026-03-2011San Pedro del Pinetar-BSLos Narejos-BH10:5615:0004:0401:1502:4915,727-03-2011La MataTorrevieja12:03gggggg01:438,628-03-2011La Mata - Salina de PinetLa Marina09:18gggggg05:4128,8Sta Pola – El Campello







29-03-2011Santa PolaAlicante (AdE)10:14gggggg03:3719,904-04-2011Alicante - hotelLa Palmera-park v.v.08:54gggggg03:1315,602-04-2011El Campello-NSAlicante - hotel10:24gggggg04:0020,7Cap Negret – La Cala







01-04-2011Cap Negret-FGVLa Cala - hotel10:0215:5305:5102:0003:5120,202-04-2011La Cala - hotelHiper Finestra-FGV09:1709:4400:2700:0000:272,1Tosal – La Llobella







30-03-2011Calpe - hotelUrb.de Tosal v.v.14:2515:2400:5900:0000:594,031-03-2011Calpe - Peña de Ifach -La Llobella v.v.09:3917:3207:5303:4004:1320,1

 

 

< Terug >

 

 

zaterdag 19 maart: [Alicante - Murcia -] Almeria (Gran Hotel****Almeria, C/ Reina Regente 8)

We besloten na de landing in Alicante (9:30h), met de busmaatschappij via Murcia naar Almeria te reizen, daar meer overzicht over het weer en de weersverwachting te krijgen en daarna eventueel maandagochtend naar Carboneras te gaan. We liepen het Gran Hotel Almeria binnen, waar we op onze kamer een schitterend uitzicht op de haven (en het bijbehorende antieke spoorlijntje) hadden.

We waren voor twee overnachtingen en één ochtend desayuno € 124 kwijt.

(Mocht men verbaasd zijn over het aantal sterren van de meeste van de door ons tijdens deze vakantie gekozen hotels: ga vòòr 1 april naar Spanje, in deze - economisch onzekere - tijden en je kunt [soms] voor € 57 D.P. een nacht in een ****hotel doorbrengen. Inderdaad: één 2 persoonskamer, 2 cena's en 2 desayuno's)

 

 

 

< Terug >

 

 

zondag 20 maart: Almeria (Gran Hotel****Almeria, C/ Reina Regente 8)

Het weer leek niet veel beter te gaan worden dan Google al had voorspeld. We besloten ons bezoek aan de Alcazaba te herhalen, nu met geladen fototoestelbatterijen. Het is en blijft een schitterend bouwwerk, waar je als EU-onderdaan gratis in mag (en bij een gesprek bleek dat volgens de mannelijke cassière ook Canada daartoe behoort). Hieronder eerst een foto van een maquette. Het voorste deel is het oude Moorse park, waarvan een fraai deel op de volgende foto te zien is. Daarachter een middeleeuws deel dat sindsdien de tuinen scheidde van het oorspronkelijke Moorse woongedeelte . Dat laatste is onder de Katholieke Koningen verwoest en nu gedeeltelijk gereconstrueerd en deels nog onderzoeksgebied. Op het hoogste punt de Christelijke woongedeelten (zie de derde foto). In één van de ruimten was een fototentoonstelling met o.a. een foto van Max Pam (dè Max Pam?).

Bijzonder fraai: de muur naar een bijburcht op een andere heuvel; na reconstructie vast nog wel eens te belopen. Nù viel in ieder geval op dat hij als functie had de haven tegen agressoren vanuit het binnenland te beveiligen (zie de torens).

Vervolgens een rondje door de stad gedraaid, eerst door de oude Moorse wijk .....

.... daarna een tocht over de schitterende rambla, waarbij we het Carnaval van Almeria ontmoetten, een soort Koninginnedagoptocht ...

... en we zijn vervolgens nog een stukje in de  richting van Carboneras gelopen (en weer terug).

Deze dag was goed voor 17,2km.

 

 

 

< Terug >

 

 

maandag 21 maart: Carboneras - Mojácar (H****Best Oasis Tropical, Avda del Mar 1)

Op het Intermodale station in Almeria was al gebleken dat er een andere busmaatschappij dan die van 2009 de consessie dat gekregen: Frahemar. Ze hadden het loket overgenomen, maar dat was net zo gesloten als vorig keer. We kochten kaartjes in de bus, vertrokken om 8:15h  en stapten een uurtje later in Carboneras bij de halte van twee jaar terug weer uit. Aan de kust dronken we een kopje koffie, waarna we nu naar het noorden togen.

 

Het kan niet uitblijven dat we iets zeggen over het openbaar vervoer in Spanje; laten we dat maar meteen hier doen. Om te beginnen: Het is geprivatiseerd.

Het net als zodanig is goed en als de bussen rijden (relatief vaak) dan doen ze dat (vaak) op tijd. Dat zijn de positieve punten.

Daar staat tegenover: Er zijn plaatsen waar de consessies door een vijftal ondernemingen is verkregen. Elk heeft zijn eigen loket (op het busstation, als dat er is), met eigen openingstijden. Soms echter moet je je informatie bij de OdT zien te verkrijgen. Dan de haltebordjes: het ziet ernaar uit dat iedere gemeente zijn eigen bordjes neerzet; vaak met niet meer info dan dat het een (bus)halte is. Ze hebben in iedere gemeente hun "eigen"  kleuren en/of aanduidingen, onafhankelijk van de busmaatschappij die geacht wordt er te stoppen. Wanneer wèlke bus langs zal komen (èn voor je zal stoppen) wordt dus nogal eens in het midden gelaten. En zo hadden wij enige problemen bij San Pedro (25 maart), Los Narejos (26 maart) en La Marina (28 maart). Rond Alicante was het eveneens "oppassen" geblazen.

 

In eerste instantie liepen we, eenmaal buiten Carboneras, al gauw langs de AL-5105. Dat is de enige manier om de kustlijn zo veel mogelijk te volgen. En er is niet zoveel op tegen: je moet een schitterende pas (op 175m) over.

 De pas in vòòruitzicht (Let op de windveren)

 Eenmaal boven; zie de rare kronkels en aan de kust:

 Carboneras

Al gauw daarna verlaat je het Parque Natural Cabo de Gata. Rechts van de weg loopt een pad, deels door de Rambla de Macen, maar of die een goed alternatief is, hebben we niet kunnen vaststellen. Wèl dat we geen bruikbare koffietentjes tegenkwamen. Na een kilometer of 18 konden we de AL-5105 verlaten; er splitste zich een kustweg af. 

 Op weg naar Mojácar

Geleidelijkaan kwam er meer bebouwing en liepen we Mojácar "binnen", dat wil vooral zeggen: langs de boulevard. Tijd voor een colaatje.

Anders dan het formele adres aangeeft, ligt het hotel dat we uiteindelijk kozen niet in deze plaats, maar er ruimschoots noordelijk van, voorbij de Rio Aquas en dichterbij Garrucha dan bij Mojácar. Er bleken drie hotels bijeen te liggen: Marina Playa en twee Best Hotels (Mojácar en Oasis Tropical), allemaal vier-sterren. Best Mojácar bleek dicht (en mogelijk in restauratie); reden waarom ik voor Oasis Tropical koos. Dat bleek geen slechte beslissing. We hadden een grote kamer met groot balkon op de begane grond en als we een paar dagen wilden wachten konden we meedoen aan de sjoelcompetitie. Op het buffet was niets af te dingen. Het toaal kostte ons: € 88.

Hotel met sjoelbak(ken)

We hadden 24,4km in bijna 4:45h gelopen. Hierbij waren we in het totaal 443m gestegen en 462m gedaald.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

dinsdag 22 maart: Mojácar - Vera (Murcia: H***Hesperia (NH-Hoteles))

Na een goede nachtrust en een dito desayuno startten we welgemoed voor een tweede etappe langs de kust. De wind kwam strak uit het ONO en hadden we dus stevig tegen.

De wandeling liep tot aan Garrucha langs de kust en was zonder voorbehoud mooi te noemen.

 Tussen Mojácar en Garrucha

Na het, via een brug, overschrijden van de Rio Antas was er weinig schilderachtigs meer aan. De hele kust was volgebouwd met die kitserige "Spaans/Moorse" appartementsgebouwen en langs de weg was weinig ruimte voor niet-gemotoriseerden. Ook viel het (net als de vorige dag) op dat nogal wat hotels een gesloten indruk maakten. De afstand naar onze veronderstelde overnachting zou zeker even groot zijn, als de vorige dag enne .... Jacomine liep niet ècht lekker. Daar kwamen dan ook nog eens de volgende gegevens bij:
- De lucht had de vorige dag al windveren gekend, nu trad de weersomslag op: overal om ons heen zag het er somber uit (en zèker in de bergen).

- Mijn traject-indeling tot aan Cartagena was de volgende:

    dag 1: Garrucha - San Juan de los Terreros (ruim 25 km);

    dag 2: San Juan de los Terreros - Cope/Montemar (21 km);

    dag 3: Cope/Montemar - Cañada de Gallego (24 km);

    dag 4: Cañada de Gallego - Isla Plana (21 km);

    dag 5: Isla Plana - Cartagena (ongeveer 24 km).

De eerste dag zag er, om bovengenoemde redenen, al ongenaakbaar uit. De tweede dag had als psychologisch nadeel dat je eerst door (het -mogelijk- gezellige) Aguilas heen door moest lopen tot het "eind van de wereld" (Cope). We zouden ruim na San Juan de provincie Murcia binnentrekken, waar (volgens de website http://www.murciaturistica.es/es/turismo.sendero?sendero=92-5-2005) markering van het Sendero Mediterráneo, de GR92, zou zijn. De derde dag ging dan eerst door een onbewoond natuurreservaat, waarna er in Cañada (maar) één mogelijkheid was om te overnachten; een Cafe-Bar. Alternatieven lagen verder weg (in Mazarron [29 km] en Puerto de Mazarron [30 km]).

De vijfde dag zouden we zeker de GR niet lopen, maar hebben gekozen voor de E-16 die meteen naar Cartagena voert. In de eerste plaats i.v.m. het ontbreken van overnachtingen, maar ook vanwege enkele waarschuwingen in de tekst uit de bovengenoemde website (In de buurt van de Cabo Tiñoso b.v.: "Subimos a la derecha por la ribera y vamos hacia un acantilado de grandes bloques inestables - peligro- en la zona de acantilados con senda predefinida" [NB Weet iemand wat "predefinida" is?]).

Of die vervangende route mooi was, was niet echt duidelijk.

 

Een en ander leidde ertoe dat we na verloop van tijd beslisten te zoeken naar een afslag naar het binnenland om te proberen vandaaruit Vera te bereiken. Enig zoeken deed mij een pad door het halofyten-gebied vinden dat ons zonder al te veel problemen, tussen de buien door, naar het busstation van Vera bracht.

 Het halofytengebied tussen de kust en Vera

 De entree van Vera

Daar bleek dat we uren zoeken moeten wachten op de bus naar Cartagena, terwijl die naar Murcia klaar stond. Omdat we die stad sowieso wilden bezoeken, kochten we bij Alsa een kaartje en stapten om 13:30h in. Meteen gingen we op weg naar Murcia. We hadden 17,4km gelopen.

Het was even zoeken naar hotel***Hesperia (één van de wegwijzers wees de verkeerde kant op), maar we mochten niet klagen toen we het eenmaal gevonden hadden. Voor € 64 hadden we L&O.

Een rondje door de stad voerde ons natuurlijk langs de kathedraal èn de Rio Segura, waarover later meer.

 De kathedraal (en ja, het regende)

 

 

 

< Terug >

 

 

woensdag 23 maart: Cartagena (Pension**Balcones Azules; C/ Balcones Azules 12)

Deze dag dus eerst naar het busstation en vervolgens alsnog naar Cartagena (met busmaatschappij Lycar). Deze stad heeft veel oude resten, maar heeft tijdens de Spaanse Burgeroorlog als militaire havenstad van de Republikeinen, zware bombardementen moeten doorstaan. Ondanks dat is er nog veel te zien, maar in tegenstelling tot wat we gewend waren, diende je hier bijna overal voor te betalen. Na een rondgang over de oude muren bestormden we het oude castillo en kwamen bijna vanzelf terecht bij het antieke theater. (Herinneringen aan "Orange" overspoelden ons.)

Onze overnachting in een pension (Balcones Azules) had het nadeel dat er altijd een buitendeur voor je geopend moest worden. Wèl was het er rustig en had je een mooi uitzicht op de Cerro del Molinete, waar men overigens met reconstructiewerkzaamheden en opgravingen bezig was. De overnachting kostte ons € 50.

Het weer was (hier) aanmerkelijk beter dan de dag hiervoor (bij Vera en in Murcia). De dame van de OdT snapte niet veel van onze plannen; naar haar idee betekende een tocht langs de kust dùs dat je langs de N-332 moest lopen, alsof er b.v. geen F-34 was. Zelfs die (secundaire) weg hebben we maar één middag moeten gebruiken. Wat de overnachtingen betreft was ze duidelijk: alle hotels westelijk van La Union en op La Manga waren duur, seizoensgebonden en in deze periode dicht. Het openbaar vervoer was er maar beperkt. Een en ander deed ons besluiten de bus naar Torrevieja te nemen en vandaaruit zoveel mogelijk van het de kust langs het Mar Menor te lopen. Dit betekende dat we ook de GR92 oostelijk van Cartagena niet zouden lopen en dus ook niet door het Parque Regional de Calblanque zouden trekken. Wie dat wil doen op het moment dat het enige hotel dat daar is moet een zware portemonnee meenemen; een tent zou wel eens lichter kunnen zijn. (Er is een camping bij Playa Honda.)

(Voor het deel tussen Cartagena en La Union-Portman is het overslaan trouwens nogal voor de hand liggend: op de bovengenoemde website staat: "Es una zona minera por la que salimos al caserío del Gorgel, donde cogemos la carretera de bajada hacia Escombreras, tamabién con precaución, pues es la zona industrial de Escombreras. Hay bastante transito de vehículos pesados y puede ser peligroso si no lo tenemos en cuenta. Saldremos cuanto antes de aquí, pero no tenemos otra alternativa de paso..").

Het was een rustige dag: 9,1 km.

 

 

< Terug >

 

 

donderdag 24 maart: Torrevieja (Appartementos Fresno; Avda de la Purismo 33)

Deze dag namen we dus de bus (van CostaAzul) naar Torrevieja. Na overleg met de perfect Engels-sprekende OdT-meneer aldaar kozen we voor een appartementencomplex aan de noordoostkant van de stad, aan Avda de la Purismo. Dit kostte ons voor 4 dagen € 196. Die keuze is ons uitstekend bevallen. We zaten bovenin het complex, hadden veel licht en zelfs zicht op zee.

De rest van de dag gebruikten we om de stad te leren kennen. M.n. de boulevard èn de pier (!) waren de moeite waard. We liepen zo'n 11km. Er stond, zeker in de namiddag, een straffe wind en duidelijk was dat het in het binnenland slecht trekken zou zijn geweest.

 

 

 

< Terug >

 

 

vrijdag 25 maart: Torrevieja - San Pedro del Pinetar (Appartementos Fresno; Avda de la Purismo 33)

Vroeg eruit om langs boulevard en stranden van Torrevieja naar het zuiden te lopen. We passeerden daarbij een groot aantal verschillende kusttypen.

 Bij Punta Prima

 Bij Cap Roig (terugblik)

 Bij Campoamor

 Even verder (terugblik)

 Idem

 Bij Torre de la Horadada

 De Torre zelf

 Langs Playa las Hiqueras

Tenslotte, aan het eind van het Playa (Platja) las Higuericas draaiden we het binnenland in, op zoek naar een bushalte.

Die vonden we relatief snel en met de timetable van Costa Azul erbij was er geen twijfel mogelijk: de bus zou zò komen. Dat deed hij ook, maar de chauffeuse reageerde op mijn stop-teken slechts met doorrijden. Hierna kwam iemand haar woning uit om te melden dat dit niet de halte van de bus naar Torrevieja was, die was 400m verderop. Fijn dat ze dat meldde; aan de halte was slechts te zien dat het een halte was èn we wisten van de dag hiervoor dat de bus hier passeerde. Die 400m hadden we overigens in de tijd die we hebben staan wachten best kunnen lopen....

Enfin, anderhalf uur na het bereiken van dìe halte (een busstation) konden we op weg naar Torrevieja en ons appartement. We hadden 27,2km gelopen.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

zaterdag 26 maart: San Pedro del Pinetar - Los Narejos (Appartementos Fresno; Avda de la Purismo 33)

's Ochtends naar het busstation en de bus (van Costa Azul natuurlijk) naar San Pedro. Vervolgens zo snel mogelijk "naar de kust" gelopen. Nu is dat bij San Pedro wat moeilijk: westelijk ligt een Salina en in het zuiden het Mar Menor. Een Salina is een laguna-achtig meer waar men (o.a.) aan zoutwinning doet; in principe een schitterend gebied om wat bijzondere vogels te zien. Het zat ons wat dat betreft deze vakantie niet mee. Het Mar Menor ("Kleine Zee") is een echte lagune, met een uiterst smalle verbinding met de Mediterranée. Ik vond het water er dan ook niet al te zout smaken.

Even nadat we bij het Parque Regional de las Salinas y Arenales de San Pedro waren aangekomen, zagen we ons eerste merkje (één van een regionaal pad) ...

 Het Sendero de las Encañizadas

... en even later een echt: rood-wit: dit waren merkjes die hoorden bij het Sendero Mediterráneo van de provincie Murcia.

Het loopt tussen het Cala Cerrada van het dorp Aquilas en San Pedro. We zouden van dit pad dus maar een klein stukje gaan doen. Uit website http://www.murciaturistica.es/es/turismo.sendero?sendero=92-5-2005 weten we dat de route van zuid naar noord is beschreven; 10 meter noordelijk vanaf ons eerste merkje werd aangegeven dat de route was afgesloten!

Enfin, we kwamen al snel bij de haven van San Pedro; weer een merkje! Vervolgens langs de Molino de Quintín ...

... en daarna langdurig langs een fraaie boulevard, met uitzicht op het Mar Menor met in de verte de landstrip La Manga.

Uiteindelijk voerde een straat ons weg van de kust en langs een militair opleidingscentrum voor de luchtmacht en marine. Daarbij hoorde het vliegveld dat we al op de kaart hadden zien staan. Het idee dat we hier, net als bij het vliegveld van Almeria (2010), aan de kustzijde langs zouden kunnen lopen, bleek onjuist; we dienden de F-34 te volgen, geen enthousiasmerende belevenis.

Daarna was het zoeken en vragen naar een bushalte in Los Narelos (een voor"stad" van het dorpje Los Alcázares). Bij een tentje waar we cola dronken; "Geen idee". Even verder: "Ik zal het mijn man vragen" en die "Bij de Lidl". Dat was ong. anderhalve km verder. Geen bushalte weten te vinden. Opnieuw vragen: "Verder naar het noorden, bij de tweede rotonde." Daar was GEEN bushalte en de OdT bleek ook al dicht.

Wat nu? Teruglopend naar de Lidl had als risico dat de bus ons, zo zonder halte, zou passeren; maar ja, wat anders? Lopen dus en dus een naderende bus.

Ik probeerde hem aan te houden, net als gister. Zinloos, meende Jacomine.

Deze optimist had dit keer helemaal gelijk: de buschauffeur stopte keurig, haalde zijn schouders op, toen ik hem probeerde uit te leggen dat ik geen halte had kunnen vinden en stopte vervolgens bij die tweede rotonde waar we al even hadden gestaan, maar waar nog steeds geen bushalte zichtbaar was.

Onderweg hadden we verder geen enkel merkje meer gezien en hiermee eindigde onze wel erg korte kennismaking met het Sendero Mediterráneo van de provincie Murcia. De rest van onze tocht zou zich helemaal afspelen binnen de Communidad Valencia.

Bijna "thuis" zagen we even noordelijk van het busstation van Torrevieja vanuit de bus nog even een molen in volle glorie. Snel een foto genomen ...

We hadden 15,7km gelopen, de laatste km's waren van een gering-plezier-gehalte.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

zondag 27 maart: La Mata - Torrevieja (Appartementos Fresno; Avda de la Purismo 33)

We konden geen genoeg krijgen van het Spaanse openbaar vervoer en namen de "stadsbus" (lijn A) die ons naar de grens van La Mata voerde. We liepen het Parque Natural de las Lagunas de la Mata y de Torrevieja in. Er is daar een gebied speciaal voor diverse vormen van recreatie. Wij genoten er van fauna en flora, ...

... hoewel van de beloofde flamingo's er zich maar zo'n zeven lieten zien; ook t.a.v. andere vogelsoorten is schraalhans er ornitholoog. De beloofde grielen konden we natuurlijk helemaal vergeten ....

Ik voeg hier een foto van een kanaal dat de verbinding tussen de laguna en de zee vormde. "Morgen", voor de beschrijving van 28 maart, heb ik die nodig.

Hierna zochten we de kust weer op en liepen op ons gemak langs de duinen en de klifkust naar Torrevieja.

 De duinen iets ten zuiden van La Mata

 Klauterstage over het Cala del Mojón (terugblik)

 Bij Cala de la Higuera (terugblik)

Aan de noordkant van de boulevard heeft deze plaats een herinnering aan zijn verleden: vier zuilen gewijd aan vier perioden, de griekse, de phoenicisch-cartaagse, de romeinse en de middeleeuwse.

We waren deze dag goed voor precies 17,0km.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

maandag 28 maart: La Mata - Salinas de Pinet/Bonmati - La Marina (Alicante: H**El Alamo, C/ San Fernando 56)

De planning was simpel: vanuit La Mata weer verder naar het noorden om bij Gardamar del Segura de desbetreffende rivier (die we dus ook al in Murcia waren tegengekomen) over te steken. Dan weer zo snel mogelijk naar de kust en langs het Parque Natural de Salines de Santa Pola naar het stadje met die naam.

Het ging een beetje anders dan gepland.

Het eerste deel, tot aan Guardamar del Segura, verliep voorspoedig en was mooi.

 Een mat van verend zeewier èn harde rotsen ...

 ... vervolgens zand (terugblik)

Hierna kwam de boulevard van Guardamar en werd het tijd voor koffie en, even later, draaiden we het plaatsje in, op zoek naar de brug (en dus de N-332) over de Segura. We vroegen aan de juiste inwoner de beste manier om e.e.a. te doen. Hij wees ons op een voorde waarna we langs de rivieroever weer naar de kust konden lopen en eventueel over het strand verder konden gaan.

Heel veel later bevestigde een in Spanje levende Brit dat we ook via een brede zandweg verder naar het noorden konden lopen. (Google-maps had mij al eerder op deze mogelijkheid gewezen.)

Dat liep toch wel erg zwaar en na verloop van tijd probeerden we via kleine paadjes alsnog de kust te bereiken. Het werd er hierdoor niet lichter om, wèl (nog) mooier.

Tenslotte stuitten we op één van de plankenpaden die Spanjaarden nogal eens door duingebieden aanbrengen. Zò werd het bereiken van het strand een "eitje".

Na verloop van tijd kwamen we in Torre de Pinet aan; tijd voor een colaatje. De cafe-baas meldde mij desgevraagd dat we verder over het strand naar Santa Pola konden, maar ermee moesten rekenen dat er een stroompje door moesten waden, waarbij het water tot halverwege onze schenen zou komen staan. (NB Mijn Spaans is goed genoeg om dit te begrijpen ... als het met gebarentaal wordt ondersteund.)

Jacomine had enige twijfel, maar ik meende dat we altijd nog via de Salinas naar "meer-landinwaarts" zouden kunnen uitwijken. Overigens gaf een visser nog aan dat het water in het stroompje zelfs maar even boven onze enkels uit zou komen. Op stap dus ...

Wel, het zal duidelijk zijn: het stroompje had de breedte van het kanaal dat we bij de Salinas/Laguna de La Mata waren tegengekomen, met hoge, steile randen (zie boven, "gister" bij de Laguna de La Mata). Met enige moeite zouden we m.i. op het punt waar het Salinas-water in zee uitmondde kunnen oversteken. Jacomine vond dat maar niets en meende een stuk terug die doorsteek te hebben gezien waarover ik het al eerder heb gehad. (Andere mogelijkheden werden door borden ["prohibido de passar" e.d.] verboden en waren door de visser uitdrukkelijk afgeraden. We hoorden overigens nog van een Duits stel dat dit "stroompje" afgelopen zomer te doorkruisen was, maar dat men het nu wel heel lastig had gemaakt. Ik snap inderdaad niet waarom er niet een paar brede planken overheen gelegd waren.)

Naar dat punt dat Jacomine bedoelde teruglopend, leek dat in eerste instantie goede mogelijkheden te geven: één uitkijktoren, een pad naar een tweede, en toen ... een doodlopende weg en hekken.

Tenslotte vond ik een doorgang, leidend naar een paralelweg van de N-332. Het was simpel: we konden alleen maar naar het zuiden en zouden dan in La Marina aankomen, waar hotels en een bushalte te vinden zouden zijn. Merkwaardigerwijze troffen we hier een wegwijzer aan die een GR naar Santa Pola aangaf, langs "onze" route; vandaar mijn bovenstaande opmerking over planken.)

De hotels die we passeerden maakten allemaal de indruk gesloten te zijn, maar geen nood: we vonden een bushalte. Dan ga je even naar de OdT (maar gesloten) en de overbuurvrouw van de halte (een soort drogiste), masar die wist slechts te melden dat het de halte van de bus Cartagena - Alicante was. Wanneer hij langs zou komen, was haar onbekend. We waren daar inmiddels wat ongerust over omdat we ook andere haltes gezien hadden èn omdat de tijd waarop de bus (Costa Azul) volgens een schemaatje dat ik eerder op de kop had getikt, al lang had moeten passeren. Op het moment dat de moed ons in de schoenen dreigde te zinken, werd de bus zichtbaar èn hij stopte, bij "onze" halte. Via de N-332 kwamen we uiteindelijk in Alicante aan. We hadden 28,9km gelopen.

Ik wist dat er op de C/ San Fernando, parallel aan de Paseo, diverse hotels waren. De eerste leek ons de beste, immers dichtbij het busstation en dàt wilden we de komende dagen nog wel een paar keer gebruiken.

Het bleek een goed hotel (voor 2 dagen € 110), met in de kamers en op de gangen goedgekozen kunst. Je kunt er niet eten en voor het ontbijt moet je naar een buitengewoon gezellig café aan de overkant van de straat.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

dinsdag 29 maart: Santa Pola - Alicante (H**El Alamo, C/ San Fernando 56)

Het was vandaag natuurlijk niet moeilijk vast te stellen wat we zouden gaan doen. Vanuit La Marina was niet naar Alicante te komen, dus nu naar Santa Pola en vandaaruit terug naar ons hotel lopen. Voor de hand lag natuurlijk met Costa Azul terug te rijden, maar tot ons verrassing kwam busmaatschappij Bailse (lijn B) eerder. Deze bracht ons via de korste route naar ons beginpunt.

De haven in Sta.Pola was in restauratie en dus het aanzien niet waard, maar even later begon de boulevard, met (weer) ... markering van de GR232: over 5,45km en 1:22h zouden wij de Ermita Verge del Rosario tegen gaan komen.

We bleken bovendien op een fietsroute te lopen ("hasta final del sendero: 17,2 km"; ongeveer de afstand naar Alicante). Mooi, we volgden "dus" (maar zie "gister") een doorgaande route (dachten we, naïvelingen).

Het werd eigenlijk tijd voor koffie, maar we waren het laatste tentje gepasseerd op het moment dat de behoefte er nog niet was. Hoe dan ook: de route was fraai ...

... en we vonden wel een bankje waar we elk één van onze drankjes konden verwerken.

Tenslotte kwamen we aan bij de Ermita, tijd voor de lunch ...

... en even later voor een terugblik.

 Gran Alacant

Los Arenales del Sol bood ons weer een boulevard en vervolgens een pad door de duinen.

Daarna passeerden we het gruwelijke Urbanova dat ook nog eens in de aanvliegroute van Alicante-Altet bleek te liggen. Hierna werd ons pad steeds minder van kwaliteit en breedte, tot het uiteindelijk ophield. Inderdaad, opnieuw liep de GR232 vast. Rechts hadden we de klippen en de zee, links de spoorbaan en de N-332, waar de politie juist stond te controleren. Teruggaan was geen optie en we klauterden dus over de spoorbaan en tegen het talut van de weg op. De Hermandad liet ons met rust ...

Nu had ik bij de voorbereiding met het eventueel vastlopen op de N-332, bij Agua Amarga, rekening gehouden. Geen nood:  er is hier (even verder) een halte van lijn 27 en die zou over 20 minuten komen. Gelukkig kwamen er uit kantoren en/of hotels mensen aanlopen op de halte, want naarmate de tijd voortschreed waren we wat onzekerder over de bruikbaarheid van deze halte geworden. Uiteindelijk, ruim 10 minuten te laat, kwam de bus, werden we naar het busstation gereden en konden we na een maaltijd op de Paseo nog een wandeling over de pier maken. Deze was niet zo indrukwekkend als die van Torrevieja. We hadden een schitterend uitzicht op het Castillo de Sta.Barbara, een doel voor een andere dag.

We hadden 19,9 km kustwandeling gemaakt.

 

 

 

< Terug >

 

 

woensdag 30 maart: Calpe - Urbanizacion del Tosal (v.v.) (H****BahíaCalpe, Avda. Valencia 24)

We besloten om in Alicante via de indrukwekkende Paseo (Explanada) ...

... naar het stationnetje van het treinlijntje van de Tram te lopen, om zo via lijn 4L, ...

 Op het overstapstation Sangueta

... L1 en L9 in Calpe aan te komen. Een en ander verliep vlekkeloos. Jammer was dat de lijn soms in een soort goot was aangebracht waardoor je maar weinig van de indrukwekkende omgeving zag. Het zou een overweging zijn om het stuk pal voor Calpe nog een eens met de bus (Alsa, lijn 21 en/of C2 [?] van SuBús) te doen.

In Calpe wilden we natuurlijk een hotel bij de kust en moesten daarvoor de N-332 oversteken. Dat was bijna dodelijk, enne ... andere oplossingen dan de onze hebben we niemand anders zien uitvoeren; gewoon link dus!

Na ampel beraad stapten we hotel BahíaCalpa binnen. Voor een zeer redelijke prijs (€ 138) konden we er twee dagen overnachten en ontbijten.

Hieronder de routes die we in die periode hebben afgelegd: het hotel staat op het punt waar de rode lijnen uit "het binnenland" bijeen komen, de eerste dag zijn we naar het westen gelopen en de tweede naar het (noord)oosten en de rots (peña) op (en om).

Die kustwandeling naar het westen, terug naar Alicante dus, ...

... was aangegeven op het kaartje dat we bij de (niet zo behulpzame) dames van het OdT van Calpe op de kop tikten. (Men sprak er, verrassend, beter Frans dan Engels.) Het pad voerde langs een drietal woningen die door de Spaanse Berlage (of Dudok) [nl. Ricardo Bofill] waren neergezet. Men zie hiervoor v.r.n.l. de witte (Amfiteatro), groene (Xanadu) en rode (Muralla Roja) woning.

Ook waren er de resten van een oud (maar niet antiek) zwembad. Het was zichtbaar de romantische ontmoetingsplaats van de plaatselijke jeugd.

Aan het eind van het pad (Cala Manzanera) bleek je nog een stukje verder te kunnen; zo kwamen we in de Urbanizacion del Tocal terecht. Op de terugweg hebben we via een Ermita en het "stadplein" (in opzet de Peripathetische Stoa) een zwerftocht door het plaatsje gemaakt; een en ander goed voor 4 km.

 

 

 

< Terug >

 

 

donderdag 31 maart: Calpe - La Llobella (v.v.) (H****BahíaCalpe, Avda. Valencia 24)

De Paseo Maritimo Infanta Elena voert langs oude resten: een Moorse uitkijktoren of molen (Torre del Moli), een bad met een legende (Baños de la Reina) ...

 Baños de la Reina

... daarna sloegen we af naar links, naar de Paraje Natural Las Salinas waar we enkele flamingo's en een paar Steltkluten (waaronder jonge dieren) aantroffen.

We zochten vervolgens de Paseo Maritima Infante Christina op en liepen deze af tot het Cala Calalga waar het kustpad begon (of, voor ons, verderging). Dat leverde vervolgens fraaie terugblikken op.

Na 2½ km kwamen we bij de Puerto Les Basseles, waar we op het terras een koffie namen. Tot onze verrassing liep het (kust)pad verder door (mèt markering) en wij dus ook.

 Terugblik o.a. op de haven

Uiteindelijk  kwamen we bij het Cala Pinet, deel van de kustzone van het plaatsje Benissa. Het kustpad werd een paadje, waar we niet graag met onze teva's verder gingen.

Ook nam ik graag wat tijd om  de OdT die wij vlak daarvoor gepasseerd waren, binnen te stappen. Dat werd een belevenis. De jongeman voorzag mij van wandelmateriaal van Calpe t/m Jávea en meldde de lastige en onmogelijke punten: redenen voor nader onderzoek, voor latere momenten. Op mijn vraag wat er tussen Calpe en Alicante nog goed te lopen was, noemde hij het stuk tussen Cap Negret en La Cala en tussen La Campello en Alicante. Voor het eerste had hij wat kaartjes beschikbaar, waarop hij wat goede suggesties intekende. Hulde, hulde!!

Na het aanbreken van een deel van onze voedselreserves kozen we voor de terugtocht.

Die voerde, bijna vanzelf naar het informatiepunt "Aula de Naturaleza" van het Parque Natural en de Rots (Peñon de Ifach, Penya d'Ifac) zelf: er werd weer eens geklommen; in het toaal 180m omhoog. Toen kwam er een tunneltje naar de andere kant van de rots. Dààr stond de volgende melding:

Reden om terug te gaan door het prachtige (en lastige) tunneltje.

Op de terugweg hadden we een prachtig uitzicht over Calpe. Of het een prachtig plaatsje is, moet je zelf maar beslissen.

Vervolgens omlaag om nog een stukje rond de basis van de Peñon te lopen (Paseo Principe de Asturias), naar de vissershaven, en terug over de Paseo Inf.Elena met zijn historische monumenten.

De GPS-km-teller eindigde deze dag op 20,8km.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

vrijdag 1 april: Cap Negret - La Cala (de Benidorm) (H***Torre Dorata, C/ Avilés 2)

We hebben ons deze dag aan de voorstellen van de OdT-jongeman gehouden. Eerst naar het stationnetje van Calpe gelopen, op het treintje gewacht, twee kaartjes naar Cap Negret bij het loket aangeschaft, om vervolgens zo snel mogelijk naar de kust te dalen.

Vervolgens was het de bedoeling over de Malacón, die voor de kust van Altea gelegen is, verder te gaan.

 De Malacón

Dat bleek een misrekening: wat een mooie dijk leek te zijn, bleek al gauw op diverse plaatsen (al dan niet moedwillig) beschadigd; er was geen doorkomen aan. Dus terug naar de boulevard, ook geen straf overigens.

Links van ons kwam de Sierra Gelata steeds dichterbij. Helaas waren hier geen doorgaande paden en, om drukke wegen te vermijden, trokken we verder over de Cami del Sarando door de gemeente L'Alfàs del Pi - Albir. Kenners begrijpen dat we daarmee op het punt stonden Benidorm binnen te trekken; en  .. zo was het.

Laat ik er vijf dingen over zeggen:

1. Het is erger dan je denkt;
2. Er zijn momenten dat je je in Limburg waant (B&B "De Klikspaan", restaurant "Valkenburg"; "Pinocchio");

3. De herrie is die van een kermisattractie op volle toeren;
4. Veel stoere jonge beren (zeg 120 kg) dragen er hun tattoo's manmoedig, waardoor het echter niet meer mogelijk is hun slippers op te tillen; die slepen zij hoorbaar achter zich aan.

Jacomine vroeg me haast te maken: zij wilde de kans verkleinen er dood gevonden te worden.

Nadat we het oude centrum van het dorpje waren doorgelopen, kwamen we op de boulevard van La Cala, een voorstad van Benidorm. Hier heerste de rust van de senioren, maar druk was het er ook.

5. Aan de uitspraak van Benidorm herken je de Nederlander (Bènidorm), Brit (Bieniedo[r]m) èn de Spanjaard (Benìdor[m], met name onderling .

Ik heb mij in Benidorm nog, in een particulair Engels-georiënteerd informatiecentrum, laten voorlichten over de overnachtingsmogelijkheden in La Cala. Men raadde mij Torre Dorada aan, een ***hotel. Daarheen richtten zich onze schreden.

We kwamen, op mijn verzoek, zo hoog mogelijk, op de twaalfde verdieping, terecht; met een schitterend uitzicht op de baai en de Sierra.

Hoe we deze dag gelopen hebben staat op het onderstaande kaartje. Een en ander was goed voor 20,2km.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

zaterdag 2 april: El Campello - Alicante (H**El Alamo, C/ San Fernando 56)

Deze dag begon met een zoektocht naar het stationnetje Hiper Finestrat en het kopen van kaartjes, dit keer aan een automaat in de trein weten te onttroggelen. Het ging zowaar moeiteloos. In El Campello stapten we uit en zochten weer zo snel mogelijk de kust op. Al gauw zagen we het eerste deel van onze dagtocht vòòr ons liggen:

Dat stuk liep eigenlijk gemakkelijk (nou ja, eigenlijk liepen wìj het).

In de punt, waar we dus naar rechts moesten, hielden boulevard, strand en straten op. Hier kwamen we op een prachtig kustpad terecht, waarbij we het geluk hadden dat we achter een dame aan liepen die de weg het het best te kiezen paadje wist. (Zij is op de eerste foto te zien.)

Na het passeren van het haventje van La Almadraba kwamen we langs het desolate hotel Albahìa, waar we bij een buurttentje wat cola dronken. De eigenaar meldde ons desgevraagd dat het verderlopen naar Alicante geen problemen zou opleveren. Daar had hij gelijk in. Even later kon ik het tweede deel van de dag vastleggen. Deze tocht had een lengte van 20,1km.

Opnieuw kozen we voor Hotel El Alama, vooral i.v.m. het feit dat we dinsdagochtend weinig meters naar het busstation af te leggen wilden hebben. We aten opnieuw aan de Paseo.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

zondag 3 april: Alicante (H**El Alamo, C/ San Fernando 56)

Òp, dwz omhoog, naar het Castillo de Sta.Barbara. We waren er ruim vòòr 10:00h en dat betekende wachten tot de poort opende. Weer een gratis entree, dit keer in een alcazaba die in de Reanissance-periode tot het grootste kasteel in die tijd werd uitgebreid. In de 19e eeuw had het nog steeds militaire betekenis, hetgeen waar te nemen was.

 Wachtend

 Via een van de muren omlaag.

 (NB Je ziet hem links verder omlaag gaan)

Vervolgens liepen we naar het 19e eeuwse fort "San Fernando" en verder.

 San Fernando, met daarboven op de achtergrond Sta.Barbara

We kwamen in een parkcomplex waar je kon afdalen alsof je in de bush verkeerde. Beneden ons raasde het verkeer.

Tenslotte kwamen we uit op de Avenuda General Marvá, die uitloopt op de Avenuda Doctor Gadea.

De Explanada de España voert dan vervolgens door een waar woud van rubberbomen (Ficus elastica en F.benjamina).

Al dat zwerven bracht de teller deze dag op 16,1 km.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

maandag 4 april: Alicante - La Palmera (v.v.) (H**El Alamo, C/ San Fernando 56)

De keuze was: een bezoek aan Elche of een poging aan de westkant van Alicante de route nog aanéén te laten sluiten. Dat laatste zou ons naar het Parque Publico El Palmeral voeren. We kozen hiervoor, ook al omdat we dat park inderdaad wel eens wilden bekijken. Het volgende kaart laat links(boven) onze route ernaartoe zien. Achteraf de snelste route!

El Palmeral is een schitterend park met een duidelijke educatieve functie, sterk op duurzaamheid gericht. We kwamen er heel wat hardwerkende schoolklasjes tegen. Dìe heb ik nìet gefotografeerd.

 Dòòr de waterval heen

Op de terugweg hadden we de nodig problemen op te lossen, waardoor we meer km's liepen dan op de heenweg. In de eerste plaats loop je uiteindelijk door in het havengebied en moet je daar weer terug. In de tweede plaats bleek dat men het voetgangersgebied van de Explanada tot voorbij de Avda. Loring wil uitbreiden. Totdat dit klaar is, is er geen voetganger welkom. Hieronder een stukje dat al wel klaar is.

We liepen deze dag 15,6km.

 

 

 

< Terug >

 

 

 

 

dinsdag 5 april: Alicante - Altet - Schiphol - Uitgeest

Na een wat verlaat vertrek kregen we van de piloot als extraatje een overzicht over het laatste deel van onze route.

Van Santa Pola 

t/m Urbanova   

 Tussen Urbanova en Alicante, met op de achter-grond  het stuk tussen Torrevieja en Santa Pola

Hieronder, ter afsluiting, de route tussen Los Narejos en Calpe op een Googlekaartje.

 

 

 

< Terug >